Ανάσα παίρνω βαθιά να μου φύγει ο φόβος
και το παγωμένο αίμα ξανατρέχει άγριο
χτυπώντας με μανία τους τοίχους απ᾽ τις φλέβες
μέχρι κείνες να κοκκινίσουν και να χρωματίσουν το δέρμα μου.
.
Απέναντί σου στέκομαι αγερωχοφανής μα δυναμωμένος
ξέρω πως όπως και αν σταθώ, τίποτα δε θα είναι αλλιώτικο
ξέρω πως ό,τι κι αν πω, τίποτα δε θα γίνει ίδιο με χθες
απλά θέλω να με θυμάσαι μ᾽ ένα κουράγιο στο βλέμμα.
.
Φτιάχνω μπουκέτο απ᾽ τον κήπο σου τα αγριόχορτα τα αμύρωτα
χάθηκαν κείνα τ᾽ αρωματένια τυφλολούλουδα που δεν έβλεπαν μαρασμό
και τα αγριομελίσσια που σ᾽ έφερναν με το κεντρί τους στην αγκαλιά μου
Ας είναι και αγριόχορτα. Εγώ γέμισα το βάζο στο σπίτι με χώμα και νερό.
.
Κάθε φιλί σου, κάθε σου χάδι, κάθε στιγμή μαζί σου
Κάθε σου νεύμα, κάθε σου νάζι, φυλάγω μέσα μου
Ένα γιγάντιο δάκρυ κρύβεται όσο μπορεί στον κόρφο μου
Θα κάνω ότι μου ζήτησες. Θα πω αυτό που θες. Ένα στεγνό αντίο.
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Aντίο σκέτο
Αναρτήθηκε από St. Parastatidis στις 10:37 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου