Καραμανλής... Να τον πάρει το ποτάμι;

Ο γέρος Καραμανλής «ο διορατικός» συνήθιζε τη χρήση λαϊκών παροιμιών, για να ερμηνεύσει την πολιτική επικαιρότητα. Στην τωρινή επικρατούσα κομματική αναταραχή της Ν.Δ. σίγουρα θα ταίριαζε γάντι η εξής διαχρονική λαϊκή ρήση: Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω…
Το ζητούμενο είναι τι πραγματικά έφταιξε και βούτηξε ο Καραμανλής στο «δυσάρεστο» ποτάμι, που οδηγεί το κόμμα του, με μαθηματική ακρίβεια, στη θάλασσα της αντιπολίτευσης και τον ίδιο προσωπικά σε αναπόφευκτο πολιτικό πνιγμό.
-Μην είναι τα 45 σκάνδαλα στο χρονικό διάστημα των 54 μηνών εξουσίας;
Μήνας και σκάνδαλο αυτό το κόμμα!, που δείχνει να κρατά… σκανδαλωδώς το ρυθμό παραγωγής σκανδάλων.
-Μην είναι η εξαγγελία των νέων φοροεισπρακτικών μέτρων;
Ως γνωστόν, 15.000 χιλιάδες Έλληνες δηλώνουν εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ και μόλις 49 άνω των 200.000 ευρώ.
Εγώ προσωπικά γνωρίζω περισσότερους από 49!
Παρά ταύτα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αρέσκεται στο κυνήγι των φοροφυγάδων εφτακοσοευριτών, καθ’ ότι, αν δεν πετύχεις το λαγό, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει, αλλά, αν δεν πετύχεις το λιοντάρι, μαύρο… γκάλοπ που σ’ έφαγε!

Θα συμφωνήσω ότι τα παραπάνω αίτια έπαιξαν το ρόλο τους στην προκείμενη φθορά της κυβέρνησης. Ήταν πράγματι αυτά οι καταλύτες που έφεραν την ανατροπή πολιτικού σκηνικού ή απλώς κάποιες παράμετροι που με σωστή πολιτική διαχείριση δε θα οδηγούσαν σε κρίση τη Ν.Δ.;
Και θα απαντήσω ρωτώντας, για να… πάμε παρέα στην πόλη:
-Αν ο Καραμανλής στην έκθεση Θες/νίκης εξέθετε το Βουλγαράκη αντί για τον εαυτό του, δε θα ισχυροποιείτο στο κόμμα και στα μάτια του ελληνικού λαού;
-Αν ο Καραμανλής άφηνε υπονοούμενα για ανασχηματισμό, δε θα έβαζε σε τάξη τους επίδοξους βουλευτές και θα ταρακουνούσε τους αντάρτες υπουργούς (τον όρο αντάρτης υπουργός τον δανείζομαι από τον ευρηματικό Αβραμόπουλο);
-Αν ο Καραμανλής απέφευγε το αυταρχικό ύφος (οι σύμβουλοί του το πρότειναν, γιατί προσέδιδε αποφασιστικότητα και σιγουριά), που δε συνάδει με τα σκάνδαλα και το άπλωμα του χεριού στην τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου, και επένδυε σε ένα πιο διαλλακτικό και κατά περίπτωση απολογητικό ύφος, δε θα προστάτευε το ατομικό του προφίλ (σεμνά και ταπεινά, μην ξεχνιόμαστε);

Το πολυτιμότερο και συνάμα έμφυτο χαρακτηριστικό ενός πολιτικού ηγέτη αποτελεί η διορατικότητα, της οποίας παντελώς στερείται ο πάσχων από το σύνδρομο της καυτής πατάτας Καραμανλής, που παλινδρομεί εδώ και 5 χρόνια μεταξύ αρνητικών δημοσκοπήσεων και εφαρμοσμένων καθαρόαιμων φιλελεύθερων πολιτικών.

-Να τον πάρει λοιπόν το ποτάμι; Να τον πάρει!, λέει ο ελληνικός λαός, και οι άσπονδοι κομματικοί του φίλοι δε θα βουτήξουν να τον σώσουν! Αντιγράφοντάς τον σε θέματα πολιτικής τακτικής, θα βουτήξουν άτολμα το δαχτυλάκι του ποδιού τους στο ποτάμι να δουν αν είναι κρύο το νερό…