Το να κάνω δύσκολη τη ζωή στη μάνα μου ήταν ό,τι πιο εύκολο πέτυχα στα παιδικά μου χρόνια. Άλλωστε, τότε, δεν είχα τη δυνατότητα να επιχειρηματολογήσω και να της πω πως το πείσμα θα μπορούσε να είναι μία απρεπής αλλά δίκαια στάση σε μία παράδοξη αλλά πλειοψηφούσα δυναμική κατάσταση που εγκαθίδρυε λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα, μα αποδεκτά ως δεδομένα. Η επιτυχία μου οφείλετο αποκλειστικά στην ανάρμοστη διαγωγή μου, που πάντα υποστηρίζετο από το νεαρό της ηλικίας μου.
Βέβαια τα χρόνια πέρασαν. Και οι φθηνές δικαιολογίες τελείωσαν…
Οπότε, ανήγαγα το ζήτημα ως υπαρξιακό. Έπρεπε να δώσω λόγο στην ύπαρξή μου, κάνοντας δύσκολη τη ζωή κάποιων κοινωνικών δεδομένων, των οποίων την υπόσταση ολότελα αμφισβητούσα. Και αν δεν το καταφέρω αυτό…τουλάχιστον θα κάνω δύσκολη τη ζωή των φίλων μου!
Έπρεπε όχημα να βρω. Χτύπησα στη μηχανή αναζήτησης: παλιό, σαράβαλο, με τέσσερις ρόδες, καύσιμο στο ρεζερβουάρ, χρώμα από σκόνη φεγγαριού και GPS στο πέτο.
Και μου ‘βγαλε το επίκαιρο.
Πήγα λοιπόν το αγόρασα.
Δεν άξιζε ούτε ένα κουάρτο!
Ας ζήσω όπως θέλω εγώ και ας είναι τούτο όνειρο…σκέφτηκα. Στο δρόμο κάνανε ωτοστόπ, κάποιοι μου φίλοι που εκτιμώ…τους είπα: «έχω και όνειρο….πάμε μια βόλτα»;
Εκείνοι μου απαντήσανε: αυτό δεν είναι όνειρο, μον’ είναι εφιάλτης.
Και γω τους είπα ξάστερα: και ο εφιάλτης όνειρο είναι…
Τους άρεσε και ανέβηκαν…τις βόλτες ξεκινήσαμε…κι όλο το ίδιο κάνουμε…τις γειτονιές γυρίζουμε, κόρνες βαρούμε και ξυπνούν, ξένοι και γείτονες ρωτούν: Είναι ώρα κοινής ησυχίας; …και μεις τους λέμε: Ναι, είναι, μα η ησυχία άλλαξε…οι κόρνες την τρομάξανε…μονάχα μένει η ώρα…μπορεί να αλλάξει και αυτή αρκεί όλοι να το θέλετε…
-Μα εσύ τον εαυτό σου δεν άλλαξες, θ’ αλλάξεις την ώρα; Μου είπανε ειρωνικά!
Ίσως να ‘ χουνε δίκιο…μα πέρασε η ώρα που θα ‘κανα το χατίρι της μάνας μου…
Λέξεις Στ.Π
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου