Η Ντόρα ανοίγεται, ο Αντώνης οριοθετεί και ο Παναγιώτης αυτομαστιγώνεται!

Οι αμφοτερόπλευρη πολιτική διεύρυνση προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά έχει ως μόνο στόχο την άγρα ψήφων και ο επικαλούμενος αυτήν, μπορεί να κοντεύει περισσότερο στην επιτυχία αλλά απομακρύνεται ξεκάθαρα από την ιδεολογία. Όταν κάνεις μία νέα αρχή, είτε την ονομάζεις επανίδρυση είτε ανασυγκρότηση, ξεκινάς από ένα συγκεκριμένο και συγκροτημένο πολιτικό πλαίσιο, καταστώντας σαφές το ιδεολογικό σου στίγμα. Έπειτα, αφού αποκτήσεις μία ισχυρή ιδεολογικοπολιτική δομή, περιχαρακωμένη από σαφείς και διάφανους κομματικούς όρους, στρέφεσαι προς άλλες πολιτικές δυνάμεις για την επισύναψη συμμαχιών, είτε απευθυνόμενος στους απλούς ψηφοφόρους είτε απευθυνόμενος στους θεσμικούς και μη εκπρόσωπους αυτών. Ειδάλλως, δεν μιλάς με πολιτικούς όρους αλλά με ψευδώς πολιτικούς και αμιγώς ψηφοθηρικούς όρους.

H απόλυτη ψηφοθηρία, πολλάκις, συνιστά παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και ουδείς αμφισβητεί ότι η απόλυτη προσήλωση στο στόχο δεν αποτελεί θεραπεία καθότι επί το πλείστον διαφεύγει - δια νεοδημιούργητης χαραμάδος - η άμιλλα και ο προαπαιτούμενος πολιτικός πολιτισμός. Η εν προκειμένω επένδυση σε μακιαβελικές μεθόδους με έντονα στοιχεία αριβισμού αποτελεί δυστυχώς «υποχρέωση» του ρεαλιστή - διεκδικητή για την επίτευξη του στόχου και την επιτυχία του αγώνα.

Αναλύοντας πολιτικά την τακτική των δύο υποψηφίων που διεκδικούν με προοπτική την προεδρία της Ν.Δ., θέλω να τονίσω πως αυτή καθορίζεται από την βάση στην οποία απευθύνονται. Απλουστεύοντας, εκτιμώ πως είναι ολέθριο πολιτικό σφάλμα να απευθύνεσαι στους ψηφοφόρους από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά όταν αυτοί που θα σε ψηφίσουν αποτελούν το σκληρό πυρήνα της παράταξής σου.

Η τακτική της Μπακογιάννη ήταν εξ αρχής λανθασμένη καθώς απευθυνόμενη σε όλους τους εν δυνάμει ψηφοφόρους προήγαγε εμφανώς τον κυβερνητισμό σε μία εποχή όπου η Ν.Δ. δε θα αναλάμβανε την κυβέρνηση ακόμη και αν της δινόταν ως δώρο τυλιγμένο σε γαλάζιες κορδέλες. Είναι ηλίου φαεινότερο και στον τελευταίο νεοδημοκράτη πως στο κόμμα του τούτη την ώρα είναι αδήριτη η ανάγκη της επανασυγκρότησης, επανιδεολογικοποίησης και της κατάρτισης ενός πλήρους πολιτικού προγράμματος, επικουρούμενου από λεπτομερείς και σίγουρα χρονοβόρες εσωκομματικές διαβουλεύσεις. Συμπερασματικά, παρόλο που η Ντόρα ξεκίνησε την κούρσα της διαδοχής ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, τα λάθη τακτικής της στοιχίζουν και ρευστοποιούν το αποτέλεσμα της 29της του Νοέμβρη (στοιχηματίζω ότι ο Μητσοτάκης θα είναι έξαλλος με τους πολιτικούς σύμβουλους της κόρης του).

Εν αντιθέσει με τη Ντόρα, ο Σαμαράς δείχνει πιο συνειδητοποιημένος και καλύτερα προετοιμασμένος να παίξει μια σκληρή πολιτική παρτίδα σκάκι, την οποία ξεκίνησε με εμφανή την πενία πιονιών. Σίγουρα, οι πιθανότητες εκλογής του δεν είναι αυτές που θα προσδοκούσαν οι υποστηρικτές του αλλά έχει καταφέρει να «στέκεται επί ίσοις όροις μες στο γήπεδο» καθότι διαχειρίστηκε άριστα τα λιγοστά πολιτικά εφόδια που του αναλογούσαν. Ένα δείχνει βέβαιο∙ ότι ο χρόνος είναι στενός σύμμαχός του. Αναμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον τους επόμενους πολιτικούς του χειρισμούς.

Όσο για τον τρίτο υποψήφιο της παρέας, τον κ. Ψωμιάδη, δε μένω εντυπωσιασμένος από τις ηχηρές σφαλιάρες που αστράφτει στο παρελθόν του κόμματός του αλλά θα ήταν αποδεκτές ( ούτως ή άλλως είναι επικοινωνιακά επιτυχημένες...παλιά γνωστή πολιτική συνταγή) αν συνοδεύονταν και από προτάσεις για το μέλλον της παράταξής του. Καλές οι λαϊκίστικες κερδισμένες εντυπώσεις αλλά δίχως μία πολιτική ουσία γίνονται μονάχα στιγμιαία ορατές στα κομματικά βλέμματα που αναζητούν εναγωνίως το όραμά τους!