Το κλειδί για το εργασιακό βρίσκεται στις ακτές της Μεσογείου και το αντικλείδι στο δέλτα του Βόλγα

Στο εγχείρημα της Ε.Ε., ο δημιουργός γαλλογερμανικός άξονας λειτούργησε με λανθασμένους όρους ενός υπερεθνικού κράτους, που εν προκειμένω αποδεικνύεται ότι αδυνατεί να σχηματοποιηθεί κατά το προσχέδιο και μάλιστα, εν μία νυκτί. Η Ευρώπη δείχνει να απομακρύνεται από την δημιουργία ενός ισχυρού παγκόσμιου οικονομικού κέντρου, το οποίο μεταφέρεται με σταθερή κατεύθυνση από την Αμερική στη Νοτιοανατολική Ασία δίχως, ουδεμία στιγμή, να παλινδρομεί. Τη σκυτάλη από την Ιαπωνία του '70 και του ᾽80 παίρνει η πανίσχυρη Κίνα που, υπό έναν αριστερίστικο μανδύα καταδυναστεύει ένα εργατικό δυναμικό που πληθυσμικά αντιστοιχεί στο 1/4 της γης. Αν η Ευρώπη συνεχίσει με τον υπάρχοντα βηματισμό, θα καταντήσει να παλεύει να ενταχθεί στις περιφερερειακές αναπτυσσόμενες δυνάμεις, όπως η Βραζιλία και η Ρωσία.

Οι βαθιές ρίζες της ευρωπαϊκής πολιτισμικής διαφορετικότητας αλλά και οι μεγάλες γεωγραφικές αποστάσεις, όπου το κατά τόπους κλίμα έχει εμποτίσει με διαφορετικά - σχεδόν αναλλοίωτα - χαρακτηριστικά την κάθε φυλή-λαό, έχουν δημιουργήσει αόρατα τείχη μεταξύ των λαών που ξεπερνούν σε μήκος, ύψος και πυκνότητα κατά πολύ το μισογκρεμισμένο τείχος του Βερολίνου...

Το Έθνος-κράτος βασίστηκε κυρίως στη γεωγραφία και τα κοινά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και θεμελιώθηκε με την κοινή επικοινωνία αλλά και τα υπερανθρώπινα θρησκευτικά δόγματα, θέτοντας, ορθώς, τους απαιτούμενους όρους αρμονικής συμβίωσης και επιβάλλοντας αυτούς υπό οποιαδήποτε μορφή πολιτικού καθεστώτος, σε κάθε περίπτωση δημοκρατικού.

Η Ευρώπη δε θα μπορούσε να στηρίξει το όραμά της στην οικοδόμηση ενός νέου μεγαλύτερου Έθνους-Κράτους στα πρότυπα των ΗΠΑ, διότι, ενώ έχει ένα τεκμηριωμένο οργανωτικό πλάνο, στερείται πρώτης ύλης. Άλλωστε, η Αμερική μπόρεσε ευκολότερα να επιβάλλει τους όποιους δυσμενείς όρους και κανόνες, απευθυνόμενη σε ένα συνονθύλευμα πληθυσμού με μοναδική κοινή συνισταμένη την ατομική τους ευημερία.

Όπως, επίσης, η Ε.Ε. θα ήτο αδύνατο να σταθεί ανταγωνιστικά στην ανερχόμενη κινεζική αγορά, όπου ο εργάτης στερείται παντελώς εργασιακών δικαιωμάτων και απασχολείται σε ένα καθεστώς μονίμων υπερωριών και φθηνών μεροκάματων.

Οι όποιες ευρωπαϊκές εργασιακές τροποποιήσεις εις βάρος του εργαζομένου δε μπορούν να είναι - ευτυχώς - ριζικές απέναντι σε καλά οργανωμένα συνδικάτα που υπό μία εργοδοτική απειλή, δύνανται να οδηγήσουν σε πολιτική αστάθεια το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Το διαδίκτυο είναι ένα χρήσιμο εργαλείο και γενικότερα ο τομέας επικοινωνιών έχει δημιουργήσει μία παγκόσμια πλατφόρμα με υπερεθνικό χαρακτήρα και δραστηριότητες όπου αναπτύσσονται ιδέες και κινήματα, που υπερβαίνουν τις όποιες φυλετικές ή γλωσσικές διαφορές. Το διαδίκτυο σίγουρα διαδραματίζει ρόλο στην επιτυχή ένωση των κρατών της Ευρώπης, καθώς δύναται να λειάνει τις καταφανώς οριοθετημένες διαφορές των λαών και να δώσει την πολυπόθητη προοπτική, στην οποία οι συμμετέχοντες στοχεύουν, έστω και σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε...

Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ίσως, βιαστήκαμε. Πιθανώς, δοκιμάσαμε με λάθος όρους.

Όχι ότι δεν άξιζε ή δεν αξίζει τον κόπο.

Όχι ότι είμαι κατά του εγχειρήματος, συνολικά.

Άλλωστε, το όραμα είναι κείνο που μας τρέφει.

Το ιδεώδες είναι κείνο που μας δίνει πνοή.

Εντούτοις, δεν επιθυμώ να στηρίξουμε την επιτυχία του εγχειρήματος σε σκληρές πολιτικές που θα αποκλείουν την κοινωνική δικαιοσύνη και θα καταδυναστεύουν τον ευρωπαίο εργαζόμενο.

Κείνο που σίγουρα χρειάζεται είναι αφύπνιση, διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις, αξιοποίηση των διεθνών συγκυριών. Κείνο που δε χρειάζεται είναι η ατέρμονη περιγραφή του προβλήματος.

Ξεκινώντας, από τα δικά μας, θα πρέπει να αντισταθμίσουμε την απόλυτη οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό χάρτη. Το ευρώ αποτέλεσε μία συνέχεια του μάρκου και η οικονομική παντοδυναμία της Γερμανίας εντός των συνόρων της Ευρώπης (και εκτός συνόρων καθότι πρώτη εξαγωγική παγκόσμια δύναμη μέχρι κ το 2009 με καθήλωση μισθών κ συντάξεων στα πρότυπα Αμερικής του 2003 με υπουργό οικονομικών τον Σνόου αλλά τούτο δεν είναι της παρούσης) αποτελεί τροχοπέδη για την περιφερειακή ευρωπαϊκή ανάπτυξη.

Σημαντικότερο οικονομικό πρόβλημα δείχνουν να έχουν οι χώρες της Μεσογείου οι οποίες, κατά την άποψή μου , θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα νέο άξονα συνεργασίας και να ρίξουν γέφυρες στη Βόρεια Αφρική. Μία Μεσογειακή Ένωση, μια ένωση για τη συνεργασία των μεσογειακών χωρών, η οποία θα εδράζεται σε θεσμοθετημένες σχέσεις μεταξυ της ΕΕ και των παράκτιων εκτός ΕΕ μεσογειακών χωρών, θα αποτελέσει το πλαίσιο για την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική συνεργασία, που βασιζόμενη σε αμοιβαία δικαιώματα και παροχές, καθώς και κοινές ευθύνες, μπορεί να δώσει πνοή και προοπτική στον ευρωπαϊκό νότο άλλα και σε όλες τις μεσογειακές χώρες, που θα συμμετάσχουν.
Πέραν της αυτονόητης οικονομικής ανάπτυξης, θα δημιουργηθούν νέοι ορίζοντες για το μεταναστευτικό ζήτημα, θα υπάρξουν κοινοί στόχοι για την προστασία του περιβάλλοντος, θα προκύψουν νέες συνεργασίες στην έρευνα & εκπαίδευση, θα αποφασιστούν νέες στοχευμένες καλλιέργειες στο γεωργικό τομέα, θα προωθηθεί ο διαπολιτισμικός διάλογος με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, θα αντιμετωπιστεί δραστικότερα - δια της συνεργασίας - η μάστιγα της τρομοκρατίας, θα δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής των μεσογειακών χωρών της Μέσης Ανατολής με βασική προϋπόθεση τη δρομολόγηση λύσης για το μεσανατολικό ζήτημα.

Ο Σαρκοζί, ένας εκ των εξυπνότερων εν δυνάμει ευρωπαίων πολιτικών, πρότεινε, προ τριετίας, την υλοποίηση μίας τέτοιας πρότασης σε συνεργασία, καταρχάς, με τις παράκτιες μόνο μεσογειακές χώρες, βασισμένης στη θεμελιώδη διακήρυξη της Βαρκελώνης για την Ευρω-Μεσογειακή Συνεργασία (1995). Η Γερμανία, υποψιασμένη και θορυβημένη, απαίτησε και πέτυχε να εντάξει το σχέδιο στους κόλπους της Ε.Ε.. Αν και με τη σκληρή δουλειά πολλών ευρωπαίων διπλωματών, δημιουργήθηκε μία μεσογειακή πλατφόρμα, η πολεμική σύρραξη των τριών εβδομάδων στη λωρίδα της Γάζας πάγωσε την εν λόγω διαδικασία.

Τώρα που οι καιροί απαιτούν ανάπτυξη και όχι λιτότητα, η Μεσόγειος, ακριβώς επειδή αποτελεί το χιλιοειπωμένο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, περιμένει ανυπόμονα να γίνει και αυτό που μπορεί, ένα νέο πολιτικοοικονομικό κέντρο ανάπτυξης, σταθερότητας, συνεργασίας των γύρω λαών.
Τώρα που οι ευρωπαίοι Υπουργοί Εργασίας προσπαθούν να βγάλουν από τη εργαζόμενη μύγα ξύγγι, ίσως είναι η ώρα να εκμεταλλευτούμε τα γεωγραφικά μας πλεονεκτήματα και όχι τον άνθρωπο.
Η λύση δεν πρόκειται να ρθει ούτε μέσα από ένα καλύτερο ασφαλιστικό, ούτε από την αναζήτηση ενόχων για το προτεινόμενο νομοσχέδιο. Η λύση δεν πρόκειται να ρθει από την Ελλάδα ούτε από την Ευρώπη που πλέον παραπαίει. Η λύση έγκειται στη δημιουργία νέων συνεργασιών...και αν αυτές δεν εδράζουν στη Μεσόγειο, ας είναι στις όχθες του Βόλγα, χωρίς ισορροπίες αλλά με όρους σύνθεσης και τη δημιουργία προοπτικής για τους συμμετέχοντες. Άλλωστε, λείπει ένας οικονομικός πόλος στον άξονα Ευρώπη-Αφρική. Αν πασπαλίσουμε και ολίγη δυσανασχετούσα Ασία...θα πετύχουμε την προσδοκώμενη ευημερία.