Σκοπιανό καρναβάλι

…καλύτερα ανασφάλιστος

Η μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας λαμβάνει σάρκα και οστά.
Η μέση σύνταξη παραμένει στα ίδια επίπεδα αγγίζοντας το αστρονομικό ποσό των 450 ευρώ και για άλλη μια φορά αποδεικνύει το έμπρακτο κοινωνικό ενδιαφέρον τής κυβέρνησης για τον Έλληνα πολίτη.
Δυστυχώς, τα εθνικά αποθέματα ελαττώνονται και έτσι αποφάσισε να περικόψει τη γενναιοδωρία της. Αυξάνει, λοιπόν, τα όρια ηλικίας διατηρώντας σταθερό το ποσό και επιφέρει την αναμενόμενη οικονομική ισορροπία μιας ακριβοδίκαιης σχέσης κράτους-πολίτη.

Διερωτώμαι, μήπως εκείνος ο Ινδός του Μαγγίνα, που είχε και το μέσο στα πόδια του, ήξερε κάτι παραπάνω και έμενε ανασφάλιστος;

Σκοπιανό βρέφος

Το κράτος-βρέφος έκλαψε,
που αγέννητα προέκυψε
Στου οξυγόνου τη μιλιά,
γαλάζιωσε, κοκκίνισε
Μπούνιασε τα χεράκια του
Ανέπνευσε ζωής χαρά






















Κρίνος λευκός το έπλασε
και ο πελαργός το πέταξε
μέσα σε φάτνη λασπερή,
μπαρουτιασμένη, δύσοσμη
Εκεί μέσα ξεχνιότανε,
παίζοντας με τους κάλυκες

Ιδέες τερατογενείς
συνέθετε το φως που το μεγάλωνε
σαν στρογγυλά τροχήλατα
Μπουσούλαγαν και κόλλαγαν επάνω του
ώθηση αναπηρική
στα πόδια του να μη σταθεί

Κρεμόταν πάνω στην κοιλιά
και σάπιζε ολημερίς
ο λώρος που το έτρεφε
έλιωνε μες το δέρμα του
Σπασμένα αγγεία, χυμένες συνειδήσεις
στο έλεος των όρνεων

Μία βροχή το έπλενε,
του έβρεχε τα χείλη
Ήταν μια κίτρινη βροχή,
μπογιατισμένα σύννεφα, τεράστια, ραδιενεργά
Ήταν ακόμα εκεί. Φαντάσματα χρωματιστά
σύννεφα του ’99

Και έπαιζε καθημερινά, ώρα πολλή
μες τα θολά νερά της χερσονήσου του Αίμου
Βρεχόταν, βαπτιζόταν, έλεγε τ’ όνομα του
Λόγια μωρού, νήπιες κραυγές
και ο καθείς μετάφραζε
ως ήθελε, ως βόλευε

Λόγια μωρού, απλά στο άκουσμα
μα σύνθετα στη σκέψη «τους»
Λόγια μωρά, ασυναίσθητα
Μου τα ’λεγε και θύμωνα
Αυτό δεν καταλάβαινε
Συνέχιζε επίμονα

Μετά ήρθε και μου γέλασε
Γέλιο γλυκό, γέλιο αθώο
Άπλωσε το χεράκι του,
μου χάιδεψε το γόνατο
Έσκυψα, το αγκάλιασα
Κατάλαβα πως έσφαλα

Ποτέ δε φταίει ένα μωρό…

Στολές Ψωμιάδη

Φέτος στο καρναβάλι θα κυκλοφορήσουν στολές Ψωμιάδη!
Προτείνονται ανεπιφύλακτα για πολιτικούς με προβλήματα δημοτικότητας!!!

Πρόταση Ψωμιάδη

Ποιον πρότεινε για πρωθυπουργό των Σκοπίων ο Ψωμιάδης;
Τον Νίμιτς!!!

Ζορρό με το ζόρι

Γιατί ο Ψωμιάδης ντύθηκε Ζορρό;
Τον «Ζόρρισε» το Σκοπιανό.

Η μάσκα του Ζορρό

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης αντιμετωπίζει τα προβλήματα του Νομού Θεσ/νίκης, καθώς και τα εθνικά μας θέματα ως σούπερ ήρωας.
Τη μια ντύνεται Ζορρό, την άλλη Σούπερμαν, την τρίτη Λούκυ Λουκ.
Λέτε, όταν θα του τελειώσουν οι στολές, να ντυθεί Νομάρχης;
Όχι τίποτα άλλο, αλλά να προσέχουμε και πώς θα του μιλάμε.
Να προσέχεις, όταν μιλάς στο Ζορρό;;; δεν πάει!

Η ιστορία πληρώνει…

Αποσύρθηκε το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού. Το βιβλίο κόστισε 30.000 ευρώ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, δηλαδή στον Έλληνα πολίτη, εκ των οποίων 10.000 ευρώ πήρε ο εκδότης. Το βιβλίο αποσύρθηκε από τα δημοτικά σχολεία και ο συγγραφέας αποφάσισε να γίνει εκδότης. Διπλοθεσίτης, δηλαδή. Έτσι, το βιβλίο πωλείται στα βιβλιοπωλεία εδώ και δέκα ημέρες.
Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον εκδότη και όχι στο συγγραφέα. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μετά την «απομάκρυνση» του βιβλίου από τα σχολεία «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται» και δικαιούται να αξιοποιήσει οικονομικά το πολυδιαφημισμένο βιβλίο.
Και τα δικά μας τα λεφτά ποιος θα μας τα δώσει;
Μήπως ως σπόνσορες να διεκδικήσουμε δικαστικά το νόμιμο ποσοστό μας;

Λάκης με προσοχή!

Σπουδαίος ο Λάκης Λαζόπουλος και άξια έφτασε στην κορυφή της τηλεθέασης με τη ζωντανή σατιρική εκπομπή που κάνει το βράδυ της Τρίτης.
Όμως, η πολιτική σάτιρα δεν πρέπει να δρομολογεί, ούτε να κατευθύνει. Απλά, να σατιρίζει!
Ας το έχουμε αυτό υπόψη μας.

Πολιτικές φουρτούνες

Απαγορευτικό έβγαλε ο Καραμανλής για τα δρομολόγια των βουλευτών του στη Θεσσαλονίκη την «Τετάρτη των συλλαλητηρίων».
Είναι πολλά τα πολιτικά μποφόρ, βλέπετε…

Στρατηγικές ομοιοκαταληξίες

Έχω κάτι.
Δεν φτάνει αυτό.
Και διεκδικώ
το κάτι παραπάνω.
Τότε έρχεται κάποιος.
Μου παίρνει το κάτι.
Και το παραπάνω;
Τίποτα χωρίς το κάτι.
Αφήνω το παραπάνω.
Διεκδικώ το κάτι που είχα.
Μου το δίνει ο κάποιος.
Πώς;
Κάπως.
Κι εγώ;
Χαίρομαι που διεκδικώ.
Να, που κερδίζω κάτι.
Ίσως αυτό που έχασα.
Μα και αυτό είναι κάτι.
Και εκείνο που δεν μπόρεσα;
Το παραπάνω, λέω.
Το ξέχασα πια.
Τώρα κι εγώ...συμβιβάστηκα.
Κουράστηκα να διεκδικώ.
Μου φτάνει που…
Έχω κάτι.

Στάχτη στα μάτια