Θα ‘θελα να ‘μουν διάβολος...
Να κουνώ την ουρά πέρα δώθε στο ρυθμό της απληστίας.
Να χτυπώ τις οπλές δυνατά στο χώμα διατυμπανίζοντας την αλαζονεία.
Να ακούω με τα μυτερά τεράστια αυτιά μου τα γουργουρητά της αχαριστίας.
Να δίνω την ανάσα μου στην κάθε εκδίκηση που σε φορείο ψυχορραγεί.
Να εξουσιάζω με την τρίαινά μου την κάθε λογής ελευθερία.
Να σφιχταγκαλιάζω με τα ζαρωμένα μου χέρια το φθόνο που κρυώνει.
Να μοιράζω στα λόγια μου σπόρους ζήλιας να φυτρώνουν στην πρωτόγονη σκέψη.
Και αφού νιώσω το τεράστιο εκείνο κενό μέσα μου, το κενό που δε μπορείς να νιώσεις εσύ, διάβολε.. να μου είναι πιο εύκολο πια να υπερασπίζομαι τους αγγέλους.
