Μη μελαγχολείς όταν έχεις την ίδια μοίρα με τ αστέρια

Μη ντραπείς όταν κάτω πέσεις

σκέψου ότι τούτο κάνουν για χρόνια τ αστέρια

κάνε το ακόμη ακόμη ξοπίτηδες

και κάθε φορά διαφορετικά να σηκώνεσαι

Όχι, δεν αναγεννάσαι σε κάθε σου σήκωμα

Ναι, μαθαίνεις να ζεις με ανάστημα

κοιτάζεις να ζεις πολύτιμα...

http://www.youtube.com/watch?v=kX4-OMWCdCc&feature=player_embedded

Το κορίτσι και ο ελέφαντας

.

Μέσα στο μυαλό μου βρίσκεται η κάθε λύση,

αυτό ξέρω καλά, αυτό καλά γνωρίζω.

Μερονυχτίς παιδεύω το ψαχτήρι της γνώσης του κόσμου,

αφυδατώνω την αυθεντική μα κακοσύμβουλη γενετήσια ορμή μου.

Κι αν έχουν δύναμη τα χέρια μου και τέχνη στο κουπί,

ξέρω πως δε θα βρω Ιθάκη αν δε διαβώ τις συμπληγάδες του θυμού και της οργής μου.

Μα όσα βεργόξυλα κι αν στις παλάμες μου σφιχτά κρατώ,

τούτο τον άγριο ελέφαντα μονάχα η σκέψη ημερώνει...

Το κλειδί για το εργασιακό βρίσκεται στις ακτές της Μεσογείου και το αντικλείδι στο δέλτα του Βόλγα

Στο εγχείρημα της Ε.Ε., ο δημιουργός γαλλογερμανικός άξονας λειτούργησε με λανθασμένους όρους ενός υπερεθνικού κράτους, που εν προκειμένω αποδεικνύεται ότι αδυνατεί να σχηματοποιηθεί κατά το προσχέδιο και μάλιστα, εν μία νυκτί. Η Ευρώπη δείχνει να απομακρύνεται από την δημιουργία ενός ισχυρού παγκόσμιου οικονομικού κέντρου, το οποίο μεταφέρεται με σταθερή κατεύθυνση από την Αμερική στη Νοτιοανατολική Ασία δίχως, ουδεμία στιγμή, να παλινδρομεί. Τη σκυτάλη από την Ιαπωνία του '70 και του ᾽80 παίρνει η πανίσχυρη Κίνα που, υπό έναν αριστερίστικο μανδύα καταδυναστεύει ένα εργατικό δυναμικό που πληθυσμικά αντιστοιχεί στο 1/4 της γης. Αν η Ευρώπη συνεχίσει με τον υπάρχοντα βηματισμό, θα καταντήσει να παλεύει να ενταχθεί στις περιφερερειακές αναπτυσσόμενες δυνάμεις, όπως η Βραζιλία και η Ρωσία.

Οι βαθιές ρίζες της ευρωπαϊκής πολιτισμικής διαφορετικότητας αλλά και οι μεγάλες γεωγραφικές αποστάσεις, όπου το κατά τόπους κλίμα έχει εμποτίσει με διαφορετικά - σχεδόν αναλλοίωτα - χαρακτηριστικά την κάθε φυλή-λαό, έχουν δημιουργήσει αόρατα τείχη μεταξύ των λαών που ξεπερνούν σε μήκος, ύψος και πυκνότητα κατά πολύ το μισογκρεμισμένο τείχος του Βερολίνου...

Το Έθνος-κράτος βασίστηκε κυρίως στη γεωγραφία και τα κοινά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και θεμελιώθηκε με την κοινή επικοινωνία αλλά και τα υπερανθρώπινα θρησκευτικά δόγματα, θέτοντας, ορθώς, τους απαιτούμενους όρους αρμονικής συμβίωσης και επιβάλλοντας αυτούς υπό οποιαδήποτε μορφή πολιτικού καθεστώτος, σε κάθε περίπτωση δημοκρατικού.

Η Ευρώπη δε θα μπορούσε να στηρίξει το όραμά της στην οικοδόμηση ενός νέου μεγαλύτερου Έθνους-Κράτους στα πρότυπα των ΗΠΑ, διότι, ενώ έχει ένα τεκμηριωμένο οργανωτικό πλάνο, στερείται πρώτης ύλης. Άλλωστε, η Αμερική μπόρεσε ευκολότερα να επιβάλλει τους όποιους δυσμενείς όρους και κανόνες, απευθυνόμενη σε ένα συνονθύλευμα πληθυσμού με μοναδική κοινή συνισταμένη την ατομική τους ευημερία.

Όπως, επίσης, η Ε.Ε. θα ήτο αδύνατο να σταθεί ανταγωνιστικά στην ανερχόμενη κινεζική αγορά, όπου ο εργάτης στερείται παντελώς εργασιακών δικαιωμάτων και απασχολείται σε ένα καθεστώς μονίμων υπερωριών και φθηνών μεροκάματων.

Οι όποιες ευρωπαϊκές εργασιακές τροποποιήσεις εις βάρος του εργαζομένου δε μπορούν να είναι - ευτυχώς - ριζικές απέναντι σε καλά οργανωμένα συνδικάτα που υπό μία εργοδοτική απειλή, δύνανται να οδηγήσουν σε πολιτική αστάθεια το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Το διαδίκτυο είναι ένα χρήσιμο εργαλείο και γενικότερα ο τομέας επικοινωνιών έχει δημιουργήσει μία παγκόσμια πλατφόρμα με υπερεθνικό χαρακτήρα και δραστηριότητες όπου αναπτύσσονται ιδέες και κινήματα, που υπερβαίνουν τις όποιες φυλετικές ή γλωσσικές διαφορές. Το διαδίκτυο σίγουρα διαδραματίζει ρόλο στην επιτυχή ένωση των κρατών της Ευρώπης, καθώς δύναται να λειάνει τις καταφανώς οριοθετημένες διαφορές των λαών και να δώσει την πολυπόθητη προοπτική, στην οποία οι συμμετέχοντες στοχεύουν, έστω και σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε...

Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ίσως, βιαστήκαμε. Πιθανώς, δοκιμάσαμε με λάθος όρους.

Όχι ότι δεν άξιζε ή δεν αξίζει τον κόπο.

Όχι ότι είμαι κατά του εγχειρήματος, συνολικά.

Άλλωστε, το όραμα είναι κείνο που μας τρέφει.

Το ιδεώδες είναι κείνο που μας δίνει πνοή.

Εντούτοις, δεν επιθυμώ να στηρίξουμε την επιτυχία του εγχειρήματος σε σκληρές πολιτικές που θα αποκλείουν την κοινωνική δικαιοσύνη και θα καταδυναστεύουν τον ευρωπαίο εργαζόμενο.

Κείνο που σίγουρα χρειάζεται είναι αφύπνιση, διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις, αξιοποίηση των διεθνών συγκυριών. Κείνο που δε χρειάζεται είναι η ατέρμονη περιγραφή του προβλήματος.

Ξεκινώντας, από τα δικά μας, θα πρέπει να αντισταθμίσουμε την απόλυτη οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό χάρτη. Το ευρώ αποτέλεσε μία συνέχεια του μάρκου και η οικονομική παντοδυναμία της Γερμανίας εντός των συνόρων της Ευρώπης (και εκτός συνόρων καθότι πρώτη εξαγωγική παγκόσμια δύναμη μέχρι κ το 2009 με καθήλωση μισθών κ συντάξεων στα πρότυπα Αμερικής του 2003 με υπουργό οικονομικών τον Σνόου αλλά τούτο δεν είναι της παρούσης) αποτελεί τροχοπέδη για την περιφερειακή ευρωπαϊκή ανάπτυξη.

Σημαντικότερο οικονομικό πρόβλημα δείχνουν να έχουν οι χώρες της Μεσογείου οι οποίες, κατά την άποψή μου , θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα νέο άξονα συνεργασίας και να ρίξουν γέφυρες στη Βόρεια Αφρική. Μία Μεσογειακή Ένωση, μια ένωση για τη συνεργασία των μεσογειακών χωρών, η οποία θα εδράζεται σε θεσμοθετημένες σχέσεις μεταξυ της ΕΕ και των παράκτιων εκτός ΕΕ μεσογειακών χωρών, θα αποτελέσει το πλαίσιο για την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική συνεργασία, που βασιζόμενη σε αμοιβαία δικαιώματα και παροχές, καθώς και κοινές ευθύνες, μπορεί να δώσει πνοή και προοπτική στον ευρωπαϊκό νότο άλλα και σε όλες τις μεσογειακές χώρες, που θα συμμετάσχουν.
Πέραν της αυτονόητης οικονομικής ανάπτυξης, θα δημιουργηθούν νέοι ορίζοντες για το μεταναστευτικό ζήτημα, θα υπάρξουν κοινοί στόχοι για την προστασία του περιβάλλοντος, θα προκύψουν νέες συνεργασίες στην έρευνα & εκπαίδευση, θα αποφασιστούν νέες στοχευμένες καλλιέργειες στο γεωργικό τομέα, θα προωθηθεί ο διαπολιτισμικός διάλογος με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, θα αντιμετωπιστεί δραστικότερα - δια της συνεργασίας - η μάστιγα της τρομοκρατίας, θα δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής των μεσογειακών χωρών της Μέσης Ανατολής με βασική προϋπόθεση τη δρομολόγηση λύσης για το μεσανατολικό ζήτημα.

Ο Σαρκοζί, ένας εκ των εξυπνότερων εν δυνάμει ευρωπαίων πολιτικών, πρότεινε, προ τριετίας, την υλοποίηση μίας τέτοιας πρότασης σε συνεργασία, καταρχάς, με τις παράκτιες μόνο μεσογειακές χώρες, βασισμένης στη θεμελιώδη διακήρυξη της Βαρκελώνης για την Ευρω-Μεσογειακή Συνεργασία (1995). Η Γερμανία, υποψιασμένη και θορυβημένη, απαίτησε και πέτυχε να εντάξει το σχέδιο στους κόλπους της Ε.Ε.. Αν και με τη σκληρή δουλειά πολλών ευρωπαίων διπλωματών, δημιουργήθηκε μία μεσογειακή πλατφόρμα, η πολεμική σύρραξη των τριών εβδομάδων στη λωρίδα της Γάζας πάγωσε την εν λόγω διαδικασία.

Τώρα που οι καιροί απαιτούν ανάπτυξη και όχι λιτότητα, η Μεσόγειος, ακριβώς επειδή αποτελεί το χιλιοειπωμένο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, περιμένει ανυπόμονα να γίνει και αυτό που μπορεί, ένα νέο πολιτικοοικονομικό κέντρο ανάπτυξης, σταθερότητας, συνεργασίας των γύρω λαών.
Τώρα που οι ευρωπαίοι Υπουργοί Εργασίας προσπαθούν να βγάλουν από τη εργαζόμενη μύγα ξύγγι, ίσως είναι η ώρα να εκμεταλλευτούμε τα γεωγραφικά μας πλεονεκτήματα και όχι τον άνθρωπο.
Η λύση δεν πρόκειται να ρθει ούτε μέσα από ένα καλύτερο ασφαλιστικό, ούτε από την αναζήτηση ενόχων για το προτεινόμενο νομοσχέδιο. Η λύση δεν πρόκειται να ρθει από την Ελλάδα ούτε από την Ευρώπη που πλέον παραπαίει. Η λύση έγκειται στη δημιουργία νέων συνεργασιών...και αν αυτές δεν εδράζουν στη Μεσόγειο, ας είναι στις όχθες του Βόλγα, χωρίς ισορροπίες αλλά με όρους σύνθεσης και τη δημιουργία προοπτικής για τους συμμετέχοντες. Άλλωστε, λείπει ένας οικονομικός πόλος στον άξονα Ευρώπη-Αφρική. Αν πασπαλίσουμε και ολίγη δυσανασχετούσα Ασία...θα πετύχουμε την προσδοκώμενη ευημερία.

Δεισιδαίμων ορθολογισμός

ο εφευρέτης της τύχης έδωσε ένα καίριο μεταφυσικό πλήγμα στο μαλακό υπογάστριο της συγκυρίας.

Μια μαλακισμένη εφεύρεση που σκόρπισε παθητικότητα και ψαλίδισε αισιοδοξία.

Λέω να απλώσω τα χέρια μου και να μαζέψω όση τύχη χωρά στα χέρια μου.

Να κλέψω και από τη δική σου..λίγη, όση μπορώ!

Μα εσύ, μη με προδώσεις, μη με καταδικάσεις.

Δεν είμαι κλέφτης, δεν είμαι στοιχειωμένος.

Ούτε, βέβαια, είμαι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της δεισιδαίμονης αλυτρωτικής αδράνειας.

Μία πινελιά αφύπνισης είμαι, ένας μικρός λεπτοδείκτης στο καβουρδιστήρι του ορθολογισμού.

Υ.Γ.: Στα 20 μου χρόνια με είχε απασχολήσει again το θέμα και είχα κάτι ψιλογράψει εναντίον της μοίρας, μιας μεταφυσικότερης εκδοχής της τύχης. Παραθέτω ένα στροφάκι στο οποίο πικάρω τον παθόντα και "αναξιομαθόντα":

Πέφτουνε φύλλα γύρω μου, φθινόπωρο αγχωμένο.

Το αίμα μου έγινε νερό σε μέρος ξεχασμένο.

Θα μείνω εδώ όπου η βροχή με βρίσκει μουσκεμένο!

H ζήλεια κρατά το τηλεκοντρόλ στο χέρι

Η ζήλεια αποτελεί χρωμοσωμική ανωμαλία του DNA της ανθρώπινης σκέψης.
Ένα ακόμη ξεκούρδιστο παράσιτο που κλέβει χτύπους από τα χαλασμένα ρολόγια της αποδοχής, του θαυμασμού, της εποικοδομητικής αντιγραφής.

Πιστή στο αφεντικό της, του κρατά το χέρι σφιχτά σε κάθε του σκέψη μέχρι κείνο να πέσει πάλλευκο στο θανατένιο χώμα.
Τότε μόνο φεύγει, κρατώντας στα χείλη της την τελευταία του αναπνοή.
Ξέρει ότι δική της δεν έχει. Και ούτε πρόκειται ποτέ να βρει.
Γεμάτη αγωνία ξαπλώνει στο πρώτο άδειο βρεφοκρέβατο.
Μετρά κόκκινη τα δευτερόλεπτα που περνούν αργά.
Και κει που παίρνει τα μέτρα για τη νεκροκασέλα της, ακούει κάθε φορά το σωτήριο κλάμα ενός νεογέννητου μωρού.
Το κάλεσμα του νέου αφεντικού.
Σαν το ξαπλώνουν πάνω της, μολύνει την πρώτη του ανάσα με τα χούγια της.
Κυλάει μέσα του από κείνη τη χοντρή αρτηρία που ξεροπεθαίνει πάνω στον φρεσκοκομμένο ομφάλιό του λώρο.
Έτοιμη να ξαναζήσει τον κύκλο που ποτέ δεν τελειώνει.
Πιο έμπειρη κάθε νέα φορά.
Γνωρίζοντας πως πάντα θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Και ο κάτοχός της;
Αδιάλειπτα την αγαπά, αλυτρωτικά την προσέχει. Είτε από συνήθεια, είτε από ανασφάλεια, είτε από ανάγκη. Δίχως ποτέ να την αποκαλεί με τ’ όνομά της. Είναι κείνη η ολόγιομη ντροπή που δεν του επιτρέπει να την αναγνωρίσει ούτε στιγμή.
Μα, αυτήν δεν την πειράζει. Αρκεί να ‘χει το τηλεκοντρόλ στο χέρι…

Στηρίζοντας τα πιστεύω μου

εγώ θα 'μαι κει που μου πρέπει, μαζί σου.

Πίσω σου καθώς ενάρετα ξιφασκείς μέσα στο δάσος.

Πλάι σου καθώς περήφανα περπατάς στη μέση του δρόμου.

Μπροστά σου καθώς άτιμα απειλείσαι σε μια ύπουλη ενέδρα.

.................................................................................

Εγώ θα μια κει που μου πρέπει, ως ότου μαζί πέσουμε.

Γνωρίζοντας πως ο καθένας ζει και ο καθένας πεθαίνει.

Θα δω το στερνό σου χαμόγελο να πετά από τα χείλη, ψηλά σαν λευκό περιστέρι.

όταν στα μάτια μου διαπιστώσεις πόσο ξένη ήταν πάντα για μένα η προδοσία.

http://www.youtube.com/watch?v=dKu2MXJk0ak&feature=player_embedded

To πιο όμορφο ταξίδι είναι κείνο κάτω απ’ τα ωραία

Ας είν’ ψηλά σου τ’ όνειρο, τη μέρα μην το φτάνεις.

με ξύλα να ταΐζει του ήλιου τη φωτιά να παίρνεις φως

κι όταν σωθεί η φωτιά και οι σπίθες γίνουν άστρα σου

ας σβήνει ένα ένα αυτά, χαϊδεύοντας με τα βρεγμένα δάχτυλα

το περισσό το φως να στοιχειωθεί που σου κρατά ανοιχτά τα βλέφαρα.

.........................................................................................................

Κι όταν γλυκά αποκοιμηθείς, θα το στολίσει ο ουρανός με χρώματα

δυο ψιχάλες της βροχής πίσω απ’ τα αυτιά θα ρίξουν άρωμα ακριβό

θα ντύσουν οι πλανήτες το γυμνό κορμί του με ασημόσκονη

και το φεγγάρι θα χτενίσει τα μαλλιά, λυτά, να χύνονται στην πλάτη

σαν τη συννεφόσκαλα κατηφορίζει, να ομορφαίνει η προσμονή

.......................................................................................................

Αχόρταγο, θα σου βρει τις ελπίδες σου, θα χαϊδευτεί μαζί τους

και θα ναι τ’ όνειρό σου όσο όμορφο το θες εσύ, πλασμένο στις ορέξεις σου

θα κάνει ότι του ζητάς, θα ζει στη δούλεψή σου

μέχρι να δει τη χαραυγή…τότε τ’ όνειρο τ’ ασημί πάλι θ’ αφήσεις

ξέρεις πώς πια δε θα χαθεί, αφού δίχως τον ύπνο δε μπορείς να ζήσεις.

Στεγνή η καρδιά δίχως τις σταγόνες της βροχής

πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...

Τα μάτια σου τα στεγνά καρφώνονταν πάνω μου

Άπλωνες ομοιόμορφα στο δέρμα μου το εξάνθημα της ξηρασίας

Κι όταν το σάλιο μου άρχιζε να κρέμεται στα ξεραμένα χείλη

Με ξεδίψαγε η φωνή σου, ένας πένθιμος καταναγκασμός.

.....................................................................................

πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...

ποτέ μου δεν το χόρταινα, έπινα παραπάνω

έτσι, έπνιγα την αδιαφορία μου για σένα

και κείνο το πιο πολύ, το ξέρναγα με δάκρυα

μη μου μουσκέψει την καρδιά, το στήθος μέσα

...........................................................................

πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...

κάποτε η συνήθεια, κάποτε η ζήλεια, κάποτε ο φόβος της έλλειψης

έβρισκα λόγο για το κέρασμα, σα ντουρντουβάκι το ‘πινα

μέχρι που ‘ρθε στο τζάμι δυνατή βροχή, χτύπησε,

βγήκα στο δρόμο αυθόρμητα, σε παράτησα, ψεύτική μου ανάγκη

Σβησμένα ιδανικά...

Το 2010 θέλω να γίνω Εθνάρχης

Κατ’ αρχάς, χρειάζομαι ένα κομμάτι γης. Μικρό; Μεγάλο; δεν έχει σημασία. Αρκεί να βάλω γύρω ένα συρμάτινο πλέγμα και να βρω ένα καλό όνομα. Τότε από γη θα γίνει η δική μου γη. Θα φέρω όλους τους φίλους και γνωστούς. Να ‘χουν κοινά χαρακτηριστικά το οποίο μεταφράζεται σε κοινή καταγωγή. Θα μας μοιράσω γη και αρμοδιότητες, θα μας δώσω ένα αλφαβητάρι από μια άγνωστη γλώσσα που φτιάχτηκε για μας, δώρο απ’ τους προγόνους μας, και 1000 έτοιμες λέξεις για ξεκίνημα…

Θα έχω τη γη, τη γλώσσα, τους ανθρώπους, την κοινή καταγωγή … θα έχω κάνει Το Κράτος που ονειρεύομαι.

Έπειτα, θα βρω ένα αόρατο υπερδυνατό κάτι. Αυτό που όρισε να είμαστε όλοι μαζί. Αυτό που θα μας προστατεύει στις δύσκολες στιγμές. Αυτό που θα θέσει απαράβατα κοινωνικά δόγματα για την πετυχημένη συμβίωσή μας. Αυτό που δε θα είναι σαν τα άλλα κάτι των γειτόνων αλλά το σωστό κάτι. Αυτό το κάτι που θα χρησιμοποιώ να επιβάλλομαι. Αυτό το κάτι που θα πιστέψουμε ότι θα μας ξεχωρίζει από τους άλλους∙ Θα μας κάνει μοναδικούς και αλάνθαστους, άτρωτους και αθάνατους.
Κατόπιν, θα επιδιώξω να μας θωρακίσω.
Θα βρω ένα φόβο εύκαιρο. Ανθρωπόμορφο σαν και μας μα θα δύνανται να διακρίνουν όλοι πόσο διαφορετικός θα ‘ναι. Δε θα μιλάει όπως εμείς, Δε θα πιστεύει ότι εμείς, δε θα ‘χει το ίδιο χρώμα με μας, μα θα θέλει να κλέψει ό,τι «καλό» έχουμε εμείς. Και θα τον αποκαλέσω παντοτινό εχθρό μας. Στην αρχή θα προστατέψω από δαύτον ότι με κόπο αποκτήσαμε και αν λίγο δυναμώσω, θα αναλάβω να του εξηγήσω τι είναι σωστό. Διότι αυτό είναι το σωστό! Και αν δε λέει να καταλάβει με το καλό…κάτι θα βρω να του δώσω να καταλάβει. Και αυτό το κάτι θα είναι ιερό.

Αφού στα γη, στους ανθρώπους, στη γλώσσα και στην καταγωγή θα έχω προσθέσει την πίστη και τους εχθρούς…θα έχω κάνει Το Έθνος που ονειρεύομαι.

Τέλος, θα βρω τους ήρωες. Όλοι εκείνους αγαπούν, όλοι εκείνους θέλουν να μοιάσουν. Θα φέρω διηγήματα στα σχολεία από τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας που έδωσαν τη ζωή τους για μας. Δε μπορεί…και κάποιοι σκόρπιοι ήρωες θα υπάρχουν ανάμεσά μας…ειδάλλως, τι σόι Άριοι είμαστε; Και αν όχι, θα τους κάνω..βλέπε Αμερική! Μέσα από τις θυσίες των ηρώων μας για τα κοινά μας πιστεύω θα κερδίσω την εύνοια του νεοδημιούργητου λαού μου για αυτό που εγώ εγώ πιστεύω. Για ότι όλοι θα πιστέψουμε.

Έτσι, στη γη, τη γλώσσα και τους ανθρώπους, στην καταγωγή την πίστη και τους εχθρούς θα έχω προσθέσει και την αγάπη για όλα αυτά…οπότε, θα έχω κάνει Την Πατρίδα που ονειρεύομαι.

Και αφού γενώ εθνοδημιουργός και εθνάρχης ταυτοχρόνως και θα ‘χω κάνει το καπρίτσιο μου, θα παραμείνω ένα χρόνο. Μέχρι την άλλη πρωτοχρονιά, αυτή του 2011. Και θα γυρίσω πίσω. Στο κράτος, το έθνος, την πατρίδα που άφησα. Τη δική μου πατρίδα. Εκείνη που αγαπώ το ίδιο με σένα, πατριώτη. Μα πλέον δίχως φόβο…Στην ίδια γη, μαζί με ανθρώπους, με πίστη ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί υπό ευημερία κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο, δίχως ευφάνταστους εχθρούς, με αγάπη για την Ελλάδα που σέβεται τον κάθε μετανάστη όπως σέβεται τον εαυτό της.

Ο νέος ήρωας του Σκορτσέζε

O σερίφης είδε για πολλοστή φορά "τον ταξιτζή" του Σκορτσέζε. Ξύρισε το κεφάλι του, καβάλησε το πιστό ακούραστο σκουρόχρωμο τζιπάλογο ιδιοκτησίας του και βγήκε να αποδώσει δικαιοσύνη στην άναρχη Αθήνα, να διορθώσει με κόκκινο μπλάνκο τα κακώς ανορθόγραφα κείμενα, να ξαπλώσει μερικούς περαστικούς που του κρύβουν τη θέα ή του χαλάνε την εικόνα!...

"Τον έπιασαν", διαβάζω σε φίλα προσκείμενα στο επίκαιρο blogs (εδώ) και νομίζουν ότι εγώ ησύχασα. Όχι, λοιπόν, δεν ησύχασα. Τώρα είναι που ανησυχώ περισσότερο...καθώς μαθαίνω ότι ήταν επαγγελματίας οδηγός ταξί. Τώρα ανησυχώ που μαθαίνω ότι τον κάρφωσε ο παρατηρητικός γείτονάς του που έβλεπε ότι έλειπε το τζιπ του όταν πραγματοποιούσε κάποιο φόνο (να που κάπου φάνηκε χρήσιμη η δημοσιότητα). Τώρα ανησυχώ που θα βγούν στα παράθυρα οι παραψυχολόγοι να ερμηνεύσουν με μοναδικό ανεπανάληπτο τρόπο τη διχασμένη φύση του ανθρώπου. Τώρα ανησυχώ που κάποιοι θα πουν πως έκανε καλά...όπως και ο Ντε Νίρο (αγαπημένος) διότι η Αθήνα κατήντησε έρμαιο στα χέρια διψασμένων εγκληματιών, κακομούτσουνων χασισεμπόρων, σκουρόχρωμων πρακτόρων. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο...

Περπατώ στους δρόμους της φιλόξενης Αλεξανδρούπολης, ανήμερα της γιορτής μου. Βλέπω ένα σκουρόχρωμο τζιπ να στρίβει από τη γωνία. Κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τον οδηγό. Είναι δεν είναι φονιάς, λέω μέσα μου. Ο ήρωας της Αλεξανδρούπολης.Ξάφνου, περνά όλη η ζωή από μπροστά μου...μία διαφήμιση και αυτή του Johnnie Walker...μόνο που εγώ πίνω Dimple...επιτέλους, έρχεται το ποτό μου. Περιποιημένο σε χαμηλό κρυστάλλινο ποτήρι με φαρδύ πάτο και πολλά παγάκια. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Το ακουμπώ στα χείλη μου, είναι καλό, ποιοτικά. Καθώς κατεβάζω την πρώτη μεγάλη γουλιά νιώθω αυτή την περίεργη ανατριχίλα να με διαπερνά...σαν νοτιάς μου χαϊδεύει το δέρμα και μουδιάζει ευχάριστα το τρίχωμα των χεριών μου. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο καθώς δε γνωρίζω αν τούτο το αλλοπρόσαλλο μούδιασμα προέρχεται απ' το ουίσκυ ή από τον απότομο αέρα που μου πέταξε απλόχερα το τζιπάκι καθώς πέρασε τρέχοντας ξυστά από δίπλα μου...