Ανήλικο ασφαλιστικό

Αυξάνονται τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης για τις μητέρες με ανήλικο παιδί κατά 5 έτη. Νέο όριο τίθεται, αυτό των 55 ετών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, για να βγει μία μητέρα σε πρόωρη σύνταξη λόγω ανήλικου παιδιού, θα πρέπει να τεκνοποιεί από τα 38 και πάνω.
Μήπως η κα Πετραλιά, στην ομάδα σοφών που δημιούργησε για την επίλυση του ασφαλιστικού, θα πρέπει να προσθέσει και το γυναικολόγο της;

Η δημοκρατία των «φωναχτά» σκεπτόμενων πολιτών

Καταρχάς, να αποσαφηνίσουμε την πραγματική έννοια του μπλόγκερ. Αυτήν που τις τελευταίες ημέρες πασπαλίζουν μεθοδικά με λάσπη κάποιοι ανόητοι και αμετανόητοι κριτές των πάντων.
- Ορισμός; Ο μπλόγκερ -με απλά λόγια- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο εκδότης του εαυτού του.
Χρησιμοποιεί, δηλαδή, έναν ηλεκτρονικό χώρο, όπου μπορεί ο ίδιος ή ο οποιοσδήποτε να καταθέσει την άποψή του. Ποιος είναι ο οποιοσδήποτε; Όλοι εμείς.
-Δημοκρατία ή ασυδοσία; Διερωτώνται, κυρίως, οι πολίτες που δεν γνωρίζονται με την τεχνολογία.
Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα.
Σε μία κοινότητα ανθρώπων το να καταθέσεις την άποψή σου και να εισακούγεσαι, απευθυνόμενους σε όλους, είναι τεχνικά αδύνατο. Πρέπει -απλοϊκά το λέω- ή να τους συναντήσεις όλους ή να τους μιλήσεις στο τηλέφωνο ή να πάρεις ένα μικρόφωνο και να φωνάζεις στις πλατείες. Το ρόλο αυτό έχουν τα Μ.Μ.Ε., στα οποία οι θέσεις είναι συγκεκριμένες και προς όφελος του κάθε μέσου. Δηλαδή, οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν στα Μ.Μ.Ε. έχουν τη δυνατότητα να καταθέτουν την προσωπική τους άποψη, η οποία, σε γενικές γραμμές, οφείλει να συμβαδίζει με το μέσο που εκπροσωπούν. Δυστυχώς, κάποιοι εξ αυτών φτάνουν στο σημείο να καταθέτουν «ελεύθερα» την άποψη των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε..
Υπάρχουν, βέβαια, και οι εξαιρέσεις, στη λογική μίας κοινής προσπάθειας ομοϊδεατών που δε λογοκρίνονται ούτε φιλτράρονται, γιατί ουσιαστικά αυτοαναιρούνται.
Από πότε το 1% των πολιτών της κοινότητας (δημοσιογράφοι) θα κρίνουν τα πάντα εκπροσωπώντας εμάς;
Και οι υπόλοιποι πολίτες, θεατές, αναγνώστες, ακροατές;
Από πότε η δυνατότητα να εκφράζει ο καθένας τη γνώμη του και να τη δημοσιοποιεί καταπατά την ελευθερία;
Από πότε ο ελεύθερος λόγος συνιστά παρανομία;
Από πότε η ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και απόψεων σε μια κοινότητα χωρίς γεωγραφικά χαρακτηριστικά μεταφράζεται σε ασυδοσία;

-Και η προ-μπλογκ εποχή; Τότε η φωνή μας ήταν Άγνωστη. Απλοί θεατές, αναγνώστες, ακροατές. Μας έστηναν στη σειρά οι δημοσκοπήσεις, για να σχολιάσουμε, με «μονολεκτικές κραυγές», ένα γεγονός που εκ προοιμίου, πολλές φορές, είχαν αναλύσει κατά το δοκούν. Έτσι, αποφάσιζαν για μας, ήλεγχαν τη σκέψη μας, έδιναν τις κατευθύνσεις (όσο και αν σας φαίνεται τραβηγμένο, είναι η αλήθεια).
Από πότε η φίμωση συμβαδίζει με τη δημοκρατία;

-Τα μειονεκτήματα των μπλογκ; Υπάρχουν, όπως και σε όλα τα μέσα επικοινωνίας ανθρώπων. Σίγουρα οι ύβρεις και οι προσωπικές ανυπόστατες επιθέσεις είναι απαράδεκτες. Αυτό, όμως, δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα ελαστικό νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τον πολίτη. Ποιος, όμως, ευθύνεται γι’ αυτό; Γιατί ο Καψαμπέλης πρέπει να απολογείται σε τηλεοπτικούς, «αμερόληπτους» και ανενημέρωτους δικαστές για τα μπλογκς της Αμερικής, της Γαλλίας, της Κίνας, της Αυστραλίας, της Αιγύπτου, της Ελλάδας; Πού νομίζουν ότι απευθύνονται; Έγινε ο Καψαμπέλης νομοθέτης ή είναι ο ιδιοκτήτης της Google;
Γιατί πρέπει ο Καψαμπέλης να εξηγεί, απολογούμενος για την παγκόσμια τεχνολογία;
Ας παραμείνουν οι σκοταδιστές στο σκοτάδι.

-Από πότε η ελεύθερη άποψη συνιστά εκβιασμό; Κάθε μέρα, δυστυχώς, εκβιάζεται κόσμος. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Κυνηγήστε τους, πιάστε τους! Τους εκβιαστές, όχι τους «φωναχτά» σκεπτόμενους πολίτες.

-Ποιο το όφελος της κοινωνίας από τα μπλογκ; Σπάνε τα δεσμά του ατομικού μας ελέγχου, μειώνεται η προπαγάνδα, αποδυναμώνονται οι «εκπρόσωποι» της σκέψης μας.


Πριν λίγες ημέρες δημιούργησα και εγώ το προσωπικό μου μπλογκ. Μπορώ πλέον να καταθέτω την άποψη μου και να μοιράζομαι τις αγωνίες μου με φίλους από το Παρίσι (γεια σου, Μαρία), τη Ζυρίχη (τι κάνεις, Φώτη;), τη Στοκχόλμη (σε πεθύμησαν οι φίλες σου, Σουζάνα), τη Σόφια (κουράγιο, Απόστολε), τη Λευκωσία (στήριξες Χριστόφια, Τασούλη…).
Φίλοι μου, «εντό στο Ελλάντα» μπορεί να με αποκαλέσουν ακόμη και τρομοκράτη.
Να ξέρετε ότι δεν παραστράτησα. Είμαι ακόμη Παραστ(ρ)ατίδης!

Απέναντι όχθες

Ο Αλ. Αλαβάνος δήλωσε στις 25/02/08 ότι είμαστε σε άλλες όχθες με την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Ας καθίσουν, λοιπόν, σε απέναντι όχθες να περάσει ανάμεσα τους το ποτάμι.
Και αν στους χειμώνες που «έρχονται» το ποτάμι φουσκώνει και τραβάει μέσα του την πολιτική τους κληρονομιά;
Δεν πειράζει, ο Συνασπισμός θα σχεδιάσει της όχθης το κτηματολόγιο. Θα δώσει όχθη στο λαό.
Και σαν περάσουνε τα χρόνια, ο γερο-Αλαβάνος, ως ο σοφός της φυλής των εναπομεινάντων Συνασπιστών και ισότιμος συνομιλητής του σοφού των ινδιάνων του Αμαζονίου, θα καπνίζει την πίπα του και θα τους εξηγεί πόσο άδικα τους εγκατέλειψε η ανθρώπινη εξέλιξη.

Συντροφική εμπιστοσύνη

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάλι πρωτοτύπησε στις εκλογές της Κυριακής για την εκλογή συνέδρων στο επερχόμενο συνέδριο του Μαρτίου και για την εκλογή Γραμματέα Νεολαίας Νομαρχιακής. Στη Θεσσαλονίκη στήθηκαν δύο κάλπες, η μία αυθαίρετα με δική της εφορευτική επιτροπή, και έγιναν ξεχωριστές καταμετρήσεις.
Νέα ήθη στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Όποιος θέλει, στήνει μια κάλπη, σχηματίζει μια εφορευτική επιτροπή, καλεί τους ψηφοφόρους να διαλέξουν την κάλπη του, κάνει την καταμέτρηση και προσθέτει τα αποτελέσματα στις κάλπες που όρισε το Κόμμα.
Αυτό θα πει δημοκρατία…

Υποταγμένη σκέψη

O πρωθυπουργός της χώρας, την Παρασκευή που μας πέρασε, αναφέρθηκε στις δύο παραμέτρους που θα λάβει υπόψη του για την αναγνώριση ή μη του Κοσσυφοπεδίου.
Η πρώτη είναι η διατήρηση των ισορροπιών στην περιοχή. Η δεύτερη είναι η προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
Βέβαια, θέλει πολλή σκέψη, για να βρει τρόπο να μας αποδείξει πως η δημιουργία νέων κρατών στη βαλκανική χερσόνησο θα συμβάλει στην ειρήνη, συνεργασία και ισορροπία μεταξύ των νοτιοανατολικών λαών της Ευρώπης. Άλλη τόση σκέψη θα χρειαστεί να μας κάνει να αντιληφθούμε πώς, με την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, μπορούν να διαφυλαχθούν τα εθνικά μας συμφέροντα.
Εμείς ως πολίτες μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, γιατί έχουμε έναν σκεπτόμενο πρωθυπουργό που, διαλογιζόμενος, μεγαλώνει την πολιτική μας νύχτα και νανουρίζει την εθνική μας συνείδηση.
Κοιμόμαστε, για να ξεχάσουμε, λοιπόν, και τα κοκόρια του ΛΑ.Ο.Σ. δίπλα στο αυτί μας σιωπούν. Άλαλα αγρυπνούν και προσμένουν ένα ασυνείδητο άνοιγμα των ματιών μας μήπως και χρεωθούν καμιάν αφύπνιση.

Και δεν ξυπνάμε ούτε με κανόνια, από ό,τι φαίνεται…

Το παράπονο της Παπαρήγα

ΑΣΘΕΝΗΣ ΥΓΕΙΑ

Μικρόπνoοι οργανωτικοί σχεδιασμοί από το υπουργείο υγείας, έχοντας ως κύριο γνώμονα το κομματικό συμφέρον, οδήγησαν το Ε.Σ.Υ σε οριακό σημείο με αποτέλεσμα να αμφισβητείται ακόμη και η βιωσιμότητα του.
Η "οικονομία" στην υγεία μετέτρεψε τα ελληνικά νοσοκομεία σε πάσχοντες οργανισμούς. Η αδυναμία επίλυσης χρονιζόντων προβλημάτων έχει καταστήσει δυσχερή την προσπάθεια εξυγίανσης του Ε.Σ.Υ και η επίδειξη αδιαφορίας από τους αρμόδιους φορείς (διοίκηση νοσοκομείων - ΔΥΠΕ - υπουργείο) έχει σκορπίσει απαισιοδοξία ακόμη και στους "αμετανόητα" ρομαντικούς οραματιστές ενός ποιοτικού, αποτελεσματικού και διαχρονικά εκσυγχρονίσιμου Ε.Σ.Υ.

Η υγεία ασθενεί και το ολιγάριθμο ιατρικό, παραϊατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί για να τη θεραπεύσει.
Η υγεία ασθμαίνει και δεν υπάρχει κρεβάτι για να ξαποστάσει παρά μόνο αφιλόξενα ράντζα και ατελείωτες ουρές αναμονής
Η υγεία καρκινοβατεί και οι καρκινοπαθείς κλείνουν πιο εύκολα ραντεβού με το θάνατο παρά με τον ογκολόγο τους στα "υπεράριθμα" αντικαρκινικά νοσοκομεία του κράτους μας.
Η υγεία χωλαίνει και οι πενιχροί μισθοί των λειτουργών του Ε.Σ.Υ καμουφλάρονται έντεχνα με φακέλους και φακελάκια, τα οποία αποκρύπτουν τη διάγνωση του προβλήματος και αφήνουν τη θεραπεία να "κουτσαίνει".
Η υγεία παραλύει και η "υπηρεσία" κέντρων αποκατάστασης αναπήρων τους βγάζει διαβατήριο για υγειονομικά προηγμένα κράτη.
Η υγεία δηλητηριάζεται και τα κέντρα αποτοξίνωσης και αλκοολισμού δεν έχουν το αντίδοτο.
Η υγεία σπαταλάται από ακριβοπληρωμένες και υπερκοστολογημένες προμήθειες και η κυβέρνηση επινοεί προσχέδια νόμων διαιωνίζοντας αυτό το φαινόμενο.
Η υγεία κάνει υπερωρίες, καταπατά τα εργασιακά της δικαιώματα και καταλήγει να προσφέρει κουρασμένες παροχές, συνοδευόμενες από διαγνωστικά λάθη και αγενείς συμπεριφορές.
Η υγεία πεθαίνει και -απ’ όσο γνωρίζω- δεν έχει συγγενική σχέση με το Λάζαρο, αλλά ούτε και ο υπουργός υγείας είναι απόγονος του θεού για να της προσφέρει ζωή.

Η πολιτεία εφαρμόζει άριστα την τακτική του αποπροσανατολισμού των μαζών. Ιεραρχεί τις εθνικές μας ανάγκες κατά πως τη συμφέρει, αναδύει αντικρουόμενα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων κυβερνώντας έτσι δια του "διαίρει και βασίλευε"!

Η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΩΤΙΣΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ!

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από τις βέλτιστες παροχές υγειονομικών υπηρεσιών καθώς επίσης και την άμεση βελτίωση των συνθηκών εργασίας στον ευρύτερο χώρο της υγείας.


Ας ενώσουμε λοιπόν τις φωνές μας:
Πολίτες ασθενείς και υγιείς,
Νοσηλευτές συμβασιούχοι και μόνιμοι,
Ιατροί ειδικευόμενοι, ειδικευμένοι και επικουρικοί,
Να διεκδικήσουμε με συνοχή και συνέπεια την υγεία που μας αξίζει!

Το φαινόμενο Τσίπρας