Πολλές φορές, για να υποστηρίξεις σθεναρά μια καινοτόμα σου ιδέα δομημένη από άϋλα μελλοντικά συστατικά, ανατρέχεις και επικαλείσαι κάποιο «όμορο» της παρελθόν διότι κυοφορεί πολλά δεδομένα, που ναι μεν διαφοροποιείς μερικώς κατά την επεξεργασία τους αλλά υπερισχύουν του αγνώστου μέλλοντος. Ένα μέλλον που θεμελιώνεται μονάχα από υποθέσεις έργου, τις οποίες υπερασπίζεσαι χωρίς να δύνασαι να περιφρουρήσεις την απορρέουσα αμφισβητησιμότητά τους.
Ενδεχομένως, πρόκειται για μια παγίδα την οποία αδυνατείς να αποφύγεις ακόμη και εσύ ο εμπνευστής της, καθότι αναγκάζεσαι να συζητάς και να σκέπτεσαι το μέλλον με παρελθοντικούς όρους, προσθέτοντας στην οποιαδήποτε νέα και απόλυτα καινοτόμα σύλληψη, παλιά στοιχεία, μασκαρεμένα με τις αλυτρωτικές σολομώντειες ενδυμασίες της εμπειρίας, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν τροχοπέδη στη σκέψη και τη δημιουργία.
Θα χρησιμοποιήσω κάποια παραδείγματα για να καταστήσω σαφέστερο το όλο μου σκεπτικό…
Ας υποθέσουμε ότι κάνετε μια πρόταση, η οποία δεν υποστηρίζεται από το παρελθόν της διότι δεν έχει καν παρελθόν. Σας καταγράφω τις πλέον κοινότυπες απορίες διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων που θα σας ρυτιδιάσουν την τυλιγμένη με κάτασπρες κουβερτούλες νεογέννητη ιδέα σας:
Ο ΑΠΙΣΤΟΣ: Μα πώς θα πετύχει αφού δεν έχει καν δοκιμαστεί;
Ο ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ: Γιατί να ρισκάρεις και να μην επενδύσεις σε κάτι πιο σίγουρο;
Ο ΕΙΡΩΝΑΣ: Μα αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς! Εσύ θα είσαι ο πρώτος;
Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ: Δε βαριέσαι…πάμε να πιούμε ένα ποτό!
Ο ΑΦΕΛΗΣ: Θα μπορούσε να πετύχει αν συνοδευόταν και από την απαραίτητη χρηματοδότηση!
Ο ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ: Δεν έχω λεφτά για πέταμα!
Ο ΖΗΛΙΑΡΗΣ: Το είχα σκεφτεί και γω στο παρελθόν αλλά δεν απέδωσε καρπούς!
Η ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΟΥ: Θα προτιμούσα να σκεφτόσουν περισσότερο εμένα!
Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ: Κάθησε στ’ αυγά σου και κοίταξε τι θα κάνεις με τη ζωή σου!
Αν και το πεσιμιστικό σατιρικό παράδειγμα που σας προανέφερα αποτελεί τον κανόνα της αντίδρασης μιας καινοτόμας ιδέας, δεν αποκλείει τις “δοκιμασμένες” εξαιρέσεις:
Ο ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΣ: Δεν ξέρω αν θα πετύχει αλλά σε πιστεύω!
Είναι ο μόνος, ο οποίος σου δίνει κουράγιο να απαγκιστρωθείς από οιονδήποτε παρελθοντικό στραβισμό…αυτός που του έχεις αποδείξει ότι αξίζεις πρώτα εσύ και μετά οι ιδέες σου…με μια ειδοποιό διαφορά: δεν κρίνει την ιδέα σου ή τη σκέψη σου αλλά εσένα τον ίδιο! Πρόκειται απλά για μια ατομική τονωτική ένεση ηθικού και όχι για την υπεράσπιση και υποστήριξη των πιστεύω σου!
Το χειρότερο κακό είναι ότι η υποστήριξή του έχει σαφείς παρελθοντικούς όρους, αφού σκέπτεται συγκριτικά, αντλώντας το πόρισμα από το δικό σου παρελθόν σε μια ανάλογη περίπτωση με θετική έκβαση και με βάση αυτό σε παροτρύνει!
Το συμπέρασμα είναι ότι για να αποδείξεις την υλοποίηση και επιτυχία της όποιας ιδέας σου θα πρέπει πρώτα να υποστηρίξεις τον εαυτό σου!
Δε μετράει τι λες αλλά ποιος είσαι!
Δεν κερδίζουν τα λόγια αλλά η προσωπικότητα!
Δεν επενδύουν σε ό,τι πιστεύεις αλλά στην πίστη σου σε αυτό που πιστεύεις!
Σε αυτό το εικονικό οικοδόμημα δημιουργικής σκέψης, το κάθε τούβλο που θα προσθέτεις, φτιάχνει το δικό σου σπίτι σκέψης. Επένδυσε σε αυτό και συμβουλέψου τον εαυτό σου. Απομάκρυνε από το μέλλον τους ατέρμονους ξερόλες που επιζητούν να σε φιλοξενήσουν και να σε μετατρέψουν σε άλλον ένα γήινο σώγαμπρο- αντίγραφο!
Μπορείς με τις ίδιες ακριβώς λέξεις να περιγράψεις το “αόριστο” και το «μοναδικό».
Όμως, το να είσαι “ένας άνθρωπος” είναι τελείως διαφορετικό από το να είσαι «ένας άνθρωπος»!
