Η ζήλεια αποτελεί χρωμοσωμική ανωμαλία του DNA της ανθρώπινης σκέψης.
Ένα ακόμη ξεκούρδιστο παράσιτο που κλέβει χτύπους από τα χαλασμένα ρολόγια της αποδοχής, του θαυμασμού, της εποικοδομητικής αντιγραφής.
Πιστή στο αφεντικό της, του κρατά το χέρι σφιχτά σε κάθε του σκέψη μέχρι κείνο να πέσει πάλλευκο στο θανατένιο χώμα.
Τότε μόνο φεύγει, κρατώντας στα χείλη της την τελευταία του αναπνοή.
Ξέρει ότι δική της δεν έχει. Και ούτε πρόκειται ποτέ να βρει.
Γεμάτη αγωνία ξαπλώνει στο πρώτο άδειο βρεφοκρέβατο.
Μετρά κόκκινη τα δευτερόλεπτα που περνούν αργά.
Και κει που παίρνει τα μέτρα για τη νεκροκασέλα της, ακούει κάθε φορά το σωτήριο κλάμα ενός νεογέννητου μωρού.
Το κάλεσμα του νέου αφεντικού.
Σαν το ξαπλώνουν πάνω της, μολύνει την πρώτη του ανάσα με τα χούγια της.
Κυλάει μέσα του από κείνη τη χοντρή αρτηρία που ξεροπεθαίνει πάνω στον φρεσκοκομμένο ομφάλιό του λώρο.
Έτοιμη να ξαναζήσει τον κύκλο που ποτέ δεν τελειώνει.
Πιο έμπειρη κάθε νέα φορά.
Γνωρίζοντας πως πάντα θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Και ο κάτοχός της;
Αδιάλειπτα την αγαπά, αλυτρωτικά την προσέχει. Είτε από συνήθεια, είτε από ανασφάλεια, είτε από ανάγκη. Δίχως ποτέ να την αποκαλεί με τ’ όνομά της. Είναι κείνη η ολόγιομη ντροπή που δεν του επιτρέπει να την αναγνωρίσει ούτε στιγμή.
Μα, αυτήν δεν την πειράζει. Αρκεί να ‘χει το τηλεκοντρόλ στο χέρι…
