Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Όπως οι ύαινες θα κοίταζαν τους αθανάτους

Μάθε να ζεις δίχως μεγάλο φόβο.
Κανείς δεν είναι τόσο απέραντος να σου σκεπάσει τον ήλιο.
Kανείς δεν είναι τόσο ψηλός να σου πειράξει το φεγγάρι.
Ίσα να σε σκιάζουν τολμάνε οι δειλοί.

Μάθε να ζεις δίχως μεγάλο φόβο.
Κι όταν οι δειλοί πάψουν να τολμάνε,
άφησέ τους να σε κοιτάζουν από μακριά,
σαν τις ύαινες τους αθανάτους.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Θα ‘θελα να ‘μουν διάβολος...

Θα ‘θελα να ‘μουν διάβολος...devil_may_cry

Να κουνώ την ουρά πέρα δώθε στο ρυθμό της απληστίας.

Να χτυπώ τις οπλές δυνατά στο χώμα διατυμπανίζοντας την αλαζονεία.

Να ακούω με τα μυτερά τεράστια αυτιά μου τα γουργουρητά της αχαριστίας.

Να δίνω την ανάσα μου στην κάθε εκδίκηση που σε φορείο ψυχορραγεί.

Να εξουσιάζω με την τρίαινά μου την κάθε λογής ελευθερία.

Να σφιχταγκαλιάζω με τα ζαρωμένα μου χέρια το φθόνο που κρυώνει.

Να μοιράζω στα λόγια μου σπόρους ζήλιας να φυτρώνουν στην πρωτόγονη σκέψη.

Και αφού νιώσω το τεράστιο εκείνο κενό μέσα μου, το κενό που δε μπορείς να νιώσεις εσύ, διάβολε.. να μου είναι πιο εύκολο πια να υπερασπίζομαι τους αγγέλους.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Αφιερωμένο σε μία σπουδαία γυναίκα...

Το ψηλότερο, σκληρότερο και μακρύτερο τείχος του κόσμου είναι αυτό που η σκέψη δημιουργεί ανάμεσα στην εκδίκηση και τη συγχώρεση. Δύσκολο να το πηδήξω, δύσκολο να το γκρεμίσω, δύσκολο ν΄ αδιαφορήσω περνώντας απ' το πλάϊ... Δεν ξέρω αν το προσπαθήσω...ή αν θα πνίγομαι καθημερινά στο μίσος...εκφράζοντας τον θαυμασμό μου σε αυτή τη σπουδαία γυναίκα με μπουρμπουλήθρες που σκάνε μόλις πιάσουν αέρα!

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Η Ντόρα ανοίγεται, ο Αντώνης οριοθετεί και ο Παναγιώτης αυτομαστιγώνεται!

parastatidisΟι αμφοτερόπλευρη πολιτική διεύρυνση προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά έχει ως μόνο στόχο την άγρα ψήφων και ο επικαλούμενος αυτήν, μπορεί να κοντεύει περισσότερο στην επιτυχία αλλά απομακρύνεται ξεκάθαρα από την ιδεολογία. Όταν κάνεις μία νέα αρχή, είτε την ονομάζεις επανίδρυση είτε ανασυγκρότηση, ξεκινάς από ένα συγκεκριμένο και συγκροτημένο πολιτικό πλαίσιο, καταστώντας σαφές το ιδεολογικό σου στίγμα. Έπειτα, αφού αποκτήσεις μία ισχυρή ιδεολογικοπολιτική δομή, περιχαρακωμένη από σαφείς και διάφανους κομματικούς όρους, στρέφεσαι προς άλλες πολιτικές δυνάμεις για την επισύναψη συμμαχιών, είτε απευθυνόμενος στους απλούς ψηφοφόρους είτε απευθυνόμενος στους θεσμικούς και μη εκπρόσωπους αυτών. Ειδάλλως, δεν μιλάς με πολιτικούς όρους αλλά με ψευδώς πολιτικούς και αμιγώς ψηφοθηρικούς όρους.

H απόλυτη ψηφοθηρία, πολλάκις, συνιστά παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και ουδείς αμφισβητεί ότι η απόλυτη προσήλωση στο στόχο δεν αποτελεί θεραπεία καθότι επί το πλείστον διαφεύγει - δια νεοδημιούργητης χαραμάδος - η άμιλλα και ο προαπαιτούμενος πολιτικός πολιτισμός. Η εν προκειμένω επένδυση σε μακιαβελικές μεθόδους με έντονα στοιχεία αριβισμού αποτελεί δυστυχώς «υποχρέωση» του ρεαλιστή - διεκδικητή για την επίτευξη του στόχου και την επιτυχία του αγώνα.

Αναλύοντας πολιτικά την τακτική των δύο υποψηφίων που διεκδικούν με προοπτική την προεδρία της Ν.Δ., θέλω να τονίσω πως αυτή καθορίζεται από την βάση στην οποία απευθύνονται. Απλουστεύοντας, εκτιμώ πως είναι ολέθριο πολιτικό σφάλμα να απευθύνεσαι στους ψηφοφόρους από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά όταν αυτοί που θα σε ψηφίσουν αποτελούν το σκληρό πυρήνα της παράταξής σου.

Η τακτική της Μπακογιάννη ήταν εξ αρχής λανθασμένη καθώς απευθυνόμενη σε όλους τους εν δυνάμει ψηφοφόρους προήγαγε εμφανώς τον κυβερνητισμό σε μία εποχή όπου η Ν.Δ. δε θα αναλάμβανε την κυβέρνηση ακόμη και αν της δινόταν ως δώρο τυλιγμένο σε γαλάζιες κορδέλες. Είναι ηλίου φαεινότερο και στον τελευταίο νεοδημοκράτη πως στο κόμμα του τούτη την ώρα είναι αδήριτη η ανάγκη της επανασυγκρότησης, επανιδεολογικοποίησης και της κατάρτισης ενός πλήρους πολιτικού προγράμματος, επικουρούμενου από λεπτομερείς και σίγουρα χρονοβόρες εσωκομματικές διαβουλεύσεις. Συμπερασματικά, παρόλο που η Ντόρα ξεκίνησε την κούρσα της διαδοχής ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, τα λάθη τακτικής της στοιχίζουν και ρευστοποιούν το αποτέλεσμα της 29της του Νοέμβρη (στοιχηματίζω ότι ο Μητσοτάκης θα είναι έξαλλος με τους πολιτικούς σύμβουλους της κόρης του).

Εν αντιθέσει με τη Ντόρα, ο Σαμαράς δείχνει πιο συνειδητοποιημένος και καλύτερα προετοιμασμένος να παίξει μια σκληρή πολιτική παρτίδα σκάκι, την οποία ξεκίνησε με εμφανή την πενία πιονιών. Σίγουρα, οι πιθανότητες εκλογής του δεν είναι αυτές που θα προσδοκούσαν οι υποστηρικτές του αλλά έχει καταφέρει να «στέκεται επί ίσοις όροις μες στο γήπεδο» καθότι διαχειρίστηκε άριστα τα λιγοστά πολιτικά εφόδια που του αναλογούσαν. Ένα δείχνει βέβαιο∙ ότι ο χρόνος είναι στενός σύμμαχός του. Αναμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον τους επόμενους πολιτικούς του χειρισμούς.

Όσο για τον τρίτο υποψήφιο της παρέας, τον κ. Ψωμιάδη, δε μένω εντυπωσιασμένος από τις ηχηρές σφαλιάρες που αστράφτει στο παρελθόν του κόμματός του αλλά θα ήταν αποδεκτές ( ούτως ή άλλως είναι επικοινωνιακά επιτυχημένες...παλιά γνωστή πολιτική συνταγή) αν συνοδεύονταν και από προτάσεις για το μέλλον της παράταξής του. Καλές οι λαϊκίστικες κερδισμένες εντυπώσεις αλλά δίχως μία πολιτική ουσία γίνονται μονάχα στιγμιαία ορατές στα κομματικά βλέμματα που αναζητούν εναγωνίως το όραμά τους!

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Ο Αϊνστάϊν ήταν Βαμπίρ!

parastatidisΟ Γκάλβιν έμαθε να φυλάγεται στην τρύπα που έφτιαξε με τα χρόνια η βροχή στο πέτρινο βουνό. Εκεί μάζευε τις πέτρες και περίμενε μαζί με την υπόλοιπη αγέλη στην μαρμαρένια είσοδο φοβισμένος την πρόοδο. Στον παραμικρό ήχο πετούσαν όλοι μαζί τις πέτρες που είχαν στα χέρια τους και απομάκρυναν ευκαιριακά τον κίνδυνο. Από κάποιες πέτρες που τρίφτηκαν μεταξύ τους, ο Γκάλβιν γνώρισε τη φωτιά. Δώρο θεών, θεόσταλτη, τους ζέσταινε στη γύμνια τους και γινόταν ο καλύτερος σκοπός στη φύλαξή τους. Ο Γκάλβιν την κοίταζε πάντα μισόματα, παράξενα. Μακριά της πάντα κρύωνε και δίπλα της καιγόταν. Τον ξένιζε αυτή η απλοχεριά ανακατεμένη συχνά με εσωστρέφεια. Τον ενοχλούσε διότι δεν ήταν αυτός που κανόνιζε την απόσταση μεταξύ τους αλλά εκείνη. Ώσπου μια μέρα θυμωμένος την πλησίασε και έχωσε βαθιά το χέρι του μες την καρδιά της. Εκείνη τον εδάγκωσε και κείνος τινάχτηκε πίσω έντρομος. Δεν την θέλησε στη ζωή του τη δαιμονισμένη. Πήγε στη διπλανή παρέα που ζεσταινόταν γύρω από μιαν άλλη φωτιά κι έψηναν με καλάμια κάτι άγρια μανιτάρια από την στάχινη ράχη του διπλανού βουνού. Προσπάθησε να τους περιγράψει πόσο κακό μπορούσε να τους κάνει αυτό το κίτρινο θεριό μα εκείνοι αδιαφόρησαν. "Του ήταν τόσο δύσκολο το κάψιμο να περιγράψει με κραυγές".

Ο Γκάλβιν ζήτησε βοήθεια απ’ το μέλλον. Γύρισε το χρόνο εμπρός στη σκέψη του. Καθώς περπατούσε ανάποδα, θυμήθηκε τη μητέρα του να του λέει πόσο αποξενωμένος έγινε από τότε που του αγόρασε τον καταραμένο υπολογιστή. Ποτέ της δεν τον δέχτηκε. Κάνοντας λίγα βήματα πιο πίσω, αναπόλησε τις στιγμές που καθόταν και χάζευε την ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχε φέρει ο θείος του ο καπετάνιος από τα ξένα! Η μάνα του δεν άλλαξε τροπάριο αν και τον είχε λατρεία τον αδερφό της, το θείο του Γκάλβιν.
-θα χαλάσουν τα μάτια σου από αυτό το αναθεματισμένο κουτί. Τι το ‘ θελε ο θείος σου και το ‘φερε στα πόδια μας.


Πριν απ’ αυτό, θυμήθηκε τον πατέρα του να γυρίζει σπίτι ένα πρωί κρατώντας στα χέρια του το πρώτο τηλέφωνο της γειτονιάς. Καθώς μας εξηγούσε πως δουλεύει, η μάνα του σηκώθηκε και έκανε βόλτες στο διάδρομο της κουζίνας. Ξάφνου, σταμάτησε, κοίταξε τον πατέρα του και του ‘πε:
-εμένα δε μ΄ αρέσουν αυτά. Όταν λες κάτι σε κάποιον, το σωστό είναι να τον κοιτάζεις στα μάτια.


Η μητέρα του Γκάλβιν ήταν αυστηρή δασκάλα. Μια μέρα, στο μεσημεριανό τραπέζι του έλεγε πως έδιωξε έναν μαθητή της, τον Έντισον, από το σχολείο ως καθυστερημένο. Έτσι, εκείνος αναγκάστηκε να δουλέψει στον σιδηρόδρομο κι αργότερα ως τηλεγραφητής. Αυτή η δεύτερη δουλειά τον ώθησε και ανακάλυψε το λαμπτήρα. Όταν το είπαν στη μάνα του, τους είπε με περισσή σιγουριά:
-Εγώ ένα φως ξέρω και αγαπώ. Το φως του ήλιου. Όταν εκείνος σβήνει, σέβομαι το σκοτάδι του και λογαριάζω την επιθυμία του να ξεκουραστεί.


Εκεί ο Γκάλβιν κοντοστάθηκε. Έκανε μια στιγμή ένα βήμα εμπρός. Του έκλεψε την προσοχή μια φούσκα γεμάτη από λόγια της μάνας του για τον Αϊνστάϊν:
-ευτυχώς βγήκα στη σύνταξη και τούτον δεν τον πέτυχα. Η σκέψη ότι η βαρύτητα παραμορφώνει το χώρο και οι οριακές ταχύτητες το χρόνο ξοδεύει ως καύσιμο το αίμα απ' το κεφάλι μου για να σταθεί στα πόδια της. Ένα βαμπίρι είναι ο άτιμος που μου ρουφάει το αίμα και εγώ αδύνατη και αδύναμη, πασπαλίζομαι με σκόρδο να διώξω τις ορέξεις του.
Τότε, ο Γκάλβιν ανακάλυψε πως ο λόγος που η Μίλεβα Μάριτς δεν παντρεύτηκε τον Αϊνστάιν ήταν διότι η μάνα του της ρουφιάνεψε σε ένα πρωινό καφέ πως θα της πιει το αίμα.


Η μάνα του Γκάλβιν ήταν σταθερός άνθρωπος. Κατασταλαγμένη στις απόψεις της. Ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει. Ήξερε τι την φόβιζε και ποτέ της δεν εξοικειώθηκε με τον φόβο. Δεν της άρεσαν τα πειράματα. Εξού και η μεγάλη αντιπάθεια που έτρεφε για τον Φαραντέι:
-ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πειραματιζόμαστε. Δε θέλω η ζωή μου να γίνει καλύτερη η χειρότερη. Εγώ θέλω να παραμείνει η ζωή μου.


Επιτέλους, ο Γκάλβιν κουρασμένος από τις πολύχρονες αντιρρήσεις της μητέρας του, συνάντησε μία εφεύρεση που η μητέρα του ασπάστηκε. Το χριστιανισμό. Η μητέρα του Γκάλβιν πάντα μιλούσε με δέος για το Χριστό διότι θεωρούσε πως της έδινε μασημένα όσα πίστευε αλλά πολλές φορές η ίδια αμφισβητούσε λόγω έλλειψης γνώσεων. Ο Γκάλβιν τη θυμάται να λέει στη σταύρωση:
-Όλα τα καλά παιδιά τα φονεύουν…Mon dieu!

Ο Γκάλβιν παρατήρησε πως ο χριστός ήταν ο μόνος εφευρέτης που της άρεσε. Δεν μπόρεσε να το αποδώσει κάπου. Ίσως διότι τη μάγευαν τα γαλάζια του μάτια. Το Δωδεκάθεο πάντα το έβριζε. Εκείνος ο άτιμος ο Δίας της προκαλούσε φόβο. Πάντοτε κρυβόταν κάτω απ’ το τραπέζι στης μπόρας κάθε κεραυνό: -Μια ζωή κυνηγά να με χτυπήσει με την αστραπή του επειδή «μου» δεν τον χώνεψα!Και γιατί να συμπαθήσω τον άνθρωπο που μεταμόρφωσε την Ήρα σε κατσίκα από το συνεχές κέρατο;


Η μάνα του Γκάλβιν, πέρα από φεμινίστρια, ήταν υπέρμαχος της σεμνότητας και της ταπεινοφροσύνης. Δυο πράγματα που δίδασκε στο γιο της ανά τους αιώνες. Ίσως, γι’ αυτό έβριζε στο άκουσμα του ονόματος του Αρχιμήδη:
-Και κείνος ο αλήτης βγήκε γυμνός στους δρόμους να διακηρύξει τι; Το αυτονόητο. Όταν κάτι κατεβαίνει, κάτι άλλο ανεβαίνει. Τώρα, τι του ανέβηκε μες την μπανιέρα…δε μπορέσα…απ’ όσα είδα… να καταλάβω!

Η μητέρα του Γκάλβιν έβλεπε με την άκρη του ματιού της το γιο της να βάζει το κεφάλι του στα γόνατα, κάπου εκεί, στην άκρη της σπηλιάς και να κλαίει. Το μέλλον δεν τον βοήθησε, απλόχερα τον πρόδωσε. Το χέρι του είχε κοκκινίσει και γέμισε φουσκάλες απ’ το κάψιμο. Η καρδιά της μάνας σκίρτησε από πόνο μα δεν τον πλησίασε καν. Κοίταζε αλλού, μέχρι το βράδυ να φανεί.
Σαν όλοι ξάπλωσαν, πήρε τον πέτρινο κουβά στον ώμο και πήγε μέχρι το ποτάμι. Τον γέμισε με μιας νερό. Γύρισε πίσω στη σπηλιά. Ύπουλα, έσβησε κάθε φωτιά. Κάθε σπίθα που λάβωσε το γιο της.
Δεν την ένοιαξε μήτε την έσκιαξε ποτέ που την αποκαλούσαν υπερπροστατευτική.
"Αυτή πάντα έβρισκε τον τρόπο να φυλάσσει το σπλάχνο της απ’ το καινούργιο"!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Επαναστάτες και αλητήριοι



image003

Οι επαναστάτες εκπροσωπούν ιδανικά
Οι αλητήριοι εκπροσωπούν το θάνατο

Οι επαναστάτες χρησιμοποιούν συνθήματα
Οι αλητήριοι χρησιμοποιούν καλάσνικωφ

Οι επαναστάτες τυφλώνουν τη δικαιοσύνη
Οι αλητήριοι τυφλώνουν τη βία

Οι επαναστάτες εκφράζουν τους κοινωνικά κατατρεγμένους
Οι αλητήριοι εκφράζουν τους φονιάδες

Οι επαναστάτες αναστατώνουν τους φασίστες
Οι αλητήριοι αναστατώνουν τους επαναστάτες

Οι επαναστάτες σκοτώνονται αθώοι
Οι αλητήριοι σκοτώνουν αθώους

Οι επαναστάτες έχουν αρχές
Οι αλητήριοι έχουν τέλος

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τα κριτήρια ψήφου του νεοδημοκράτη

Οι ψηφοφόροι χωρίζονται σε κατηγορίες βάσει των κριτηρίων ψήφου.
Εύκολα μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει την κατηγοριοποίηση είτε μελετώντας το έργο ενός πολιτικού αναλυτή για τα είδη των ψηφοφόρων είτε εμπειρικά, μετά από σωρεία συμμετοχών σε εκλογικές διαδικασίες.
Αν και μου αρέσει ιδιαίτερα η μάξιμουμ ανάλυση του θέματος, θα περιορίσω τις διαπιστώσεις μου και θα επιχειρήσω να «ταιριάξω» κάποιες κατηγορίες ψηφοφόρων στους 4 υποψήφιους για την προεδρία της Ν.Δ..

Ξεκινώντας από την κ. Μπακογιάννη, θα βάλω δίπλα της τον «ψηφοφόρο-καταναλωτή», αυτόν που διαπραγματεύεται την ψήφο του. Αναμφίβολα, η οικογένεια Μητσοτάκη στηρίζεται από το λεγόμενο «σύστημα». Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εντυπωσιάζει με τον τρόπο που κατάφερε να διατηρήσει παρασκηνιακά τους μηχανισμούς συμφερόντων και να τους κατευθύνει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο στη θυγατέρα του. Ο νεοδημοκράτης ψηφοφόρος πιστεύει πως η Μπακογιάννη δε διαθέτει τα πολιτικά ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός πρωθυπουργού αλλά είναι ο άνθρωπος που «μπορεί να του κάνει τη δουλειά».

Προχωρώντας στον κ. Αβραμόπουλο, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως προσηλυτίζει την ομάδα των ψηφοφόρων που επηρεάζονται από την εικόνα. Ισχυρός στην επικοινωνία και εχθρός της ρήσης πως «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», ο κ. Αβραμόπουλος έχει μάθει να πέφτει στα 4…όπως κι αν τον ρίξει κανείς. Η διεισδυτικότητα του πιθανού ρυθμιστή των εξελίξεων στο χώρο των γυναικών είναι δεδομένη καθότι είναι στατιστικά διαπιστωμένο που το ασθενές φύλο ψηφίζει περισσότερο βλέποντας παρά ακούγοντας.

Ακολουθεί ο κ. Σαμαράς ο οποίος στηρίζεται από τον «ψηφοφόρο-ιδεολόγο». Συνήθως, αυτή η κατηγορία ψηφοφόρων δύσκολα μετακινείται εσωκομματικά και αυτός είναι ο λόγος που ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο μόνος εκ των τεσσάρων υποψηφίων που διαθέτει «πολιτικό στρατό». Οι πολιτικές επιλογές του Σαμαρά, με κορυφαία αυτή του μακεδονικού, όπου ρίσκαρε και εν τέλει θυσίασε το πολιτικό του μέλλον εν ονομάτι των πιστεύω του, τον κάνουν προσιτό στους «ψηφοφόρους αρχής» που δε διαπραγματεύονται αλλά ούτε και επηρεάζονται. Πολιτικά, είναι ο καλύτερος όλων. Διαθέτει πολιτικές περγαμηνές που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αλλά παράλληλα κουβαλά το στίγμα της Πολιτικής Άνοιξης που τον αμαυρώνει στις λαϊκές δεξιές συνειδήσεις.

Τέλος, ο κ. Ψωμιάδης απευθύνεται στον «απογοητευμένο ψηφοφόρο». Αυτόν που κουράστηκε από τα δήθεν και τα πρέπει και στο πρόσωπο του Ψωμιάδη αναζητεί την εκδίκησή του. Η επιλογή Ψωμιάδη να συμμετάσχει στην κούρσα της διαδοχής απορρέει από το γεγονός ότι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι στη βάση της Ν.Δ. κρατούν μεγάλο ποσοστό που ίσως αυξηθεί αν δε διατηρηθεί κατά την εσωκομματική διαδικασία ο επικαλούμενος πολιτικός πολιτισμός. Οπότε, αναμένουμε απόν τον «Ξανθόπουλο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής» να χρησιμοποιήσει την τακτική των φυτιλιών για ίδιον όφελος.

4, λοιπόν, είναι οι βασικές λέξεις-κλειδιά που θα καθορίσουν την επιλογή του νεοδημοκράτη ψηφοφόρου για πρόεδρο:
ΣΥΜΦΕΡΟΝ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Καλό βόλι…

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Η αθανασία της απλότητας

200708231624479Η φλογέρα αφήνει τη σκιά της ανάμεσα στα κλαδιά τούτου του θεόρατου πλάτανου.

Ο αγέρας φυσά μουσική και τα φύλλα θροΐζουν φτιάχνοντας καλλίγραμμες φιγούρες στο άγγιγμά του. Κάθε φορά και από μια διαφορετική• μην πλήξει ο δόλιος και πάψει να τα διασκεδάζει τα κρύα βράδια του χειμώνα.
Η πέτρινη βρύση του βουνού στάζει γλυκό αθάνατο νερό μέσα από τη δροσερή ψυχή της και ποτίζει με μανία τον τεράστιο κορμό του όμορφου δέντρου.
Οι ελικοειδείς ρίζες βουλιάζουν βαθιά στο σταχτί σκούρο χώμα σφιχταγκαλιάζοντας τη μάνα γη ως σαν έφηβες κόρες που ποθούν μητρική στοργή.

Ο πλάτανος δεν παύει να παίρνει μπόι και κουράζει ολοένα και περισσότερο τα γέρικα σκουλήκια καθώς σέρνουν πάνω στο τραχύ του σώμα να πλησιάσουν την κορφή. Δεν αποζητούν παρά έναν ένδοξο θάνατο στο ράμφος του κότσυφα.
Η θρεμμένη σκιά του δέντρου κρύβει τον δυνατό ήλιο από τα ευαίσθητα ανοιχτά μάτια του δεξιοτέχνη σκίουρου, που δεν τυφλώνεται πια την ώρα που γαντζώνεται στο κλαδί, ύστερα από ένα γιγάντιο σάλτο.

Ο μέρμηγκας λέει στον πλάτανο πότε θα ‘ρθει η βροχή. Κάποτε κουβαλούσε ένα τσόφλι καρυδιού στην πλάτη. Το άτιμο γλίστρησε σε μια πλαγιά ενός χαλικιού και του ‘σπασε δυο δεξιά γόνατα. Από τότε νιώθει κείνο το τσουχτερό τράβηγμα στα πόδια τα σπασμένα καθώς η βροχή τον πλησιάζει. Τ’ αφιλότιμα τα κόκαλα δεν κόλλησαν καλά• η υγρασία δεν το ξεχνά και κάθε φορά τα γλύφει με πόνο.
Η γριά αλεπού ακούει εύκολα τις βρόχινες προειδοποιητικές κραυγές του μέρμηγκα. Τα χρόνια δεν της έριξαν την ακοή και έτσι, μαζεύεται σβέλτα πίσω και χώνεται στη μεγάλη σπιτική κουφάλα του φιλεύσπλαχνου πλατάνου. Ποτέ δεν λησμονά τη φιλοξενία του και για να τον ευχαριστήσει του μεταφέρει κάθε κουτσομπολιό από μέρη όπου τα μάτια του δε φτάνουν να δουν. Ξέρει ότι ο πλάτανος γουργουρίζει από ηδονή ακούγοντάς την• και ας ειν’ και παραμύθια. Κείνος τα δέχεται. Έχει μια «λαπουδιάρικη» έπαρση η περιγραφή της που τον σαγηνεύει. Εν αντιθέσει με κείνα τα δακρύβρεχτα «υγρόλογα» του μαύρου σύγνεφου που στέκει πεισματικά πάνω απ’ το κεφάλι του• κείνα τα ‘χει για ξέπλυμα.

Οι άνθρωποι τον θαύμασαν τούτο τον πλάτανο. Χάθηκαν πολλές γενιές περιμένοντας να ξεραθεί. Σαν το κατάλαβαν πως θα ‘χει ζωή πιο πολύ κι απ’ τα παιδιά τους, του κάρφωσαν ένα ξένο σανίδι πάνω στον κορμό• θα’ χει, δε θα ‘χει 2 μέτρα πάνω απ’ τη γη. 1210, γράφει πάνω, χαραγμένο…εκεί στο Πήλιο, στην Πορταριά.
Ήταν η μόνη φορά που πόνεσε ο πλάτανος. Πότε άλλοτε.
Άλλωστε, έμαθε και στέκει αγέρωχα, αντάμα και χώρια απ’ τον κοπιασμένο χάρο.
Ξέρει πως δεν έχει τίποτα να του πάρει από τ’ απλά!!!


Υ.γ.: Αφιερωμένο στον Βασίλη, στον Γιάννη, στη Χριστίνα…και στα παιδιά

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Ο οίκτος της λύκαινας


O κυρ Μένιος έβγαλε την αλυσίδα από το λαιμό της θλιμμένης λύκαινας.
Ποτέ της δε τη συνήθισε. Όλη μέρα κινείτο πέρα δώθε μέχρι εκεί που πρόσταζε το μήκος της αλυσίδας αλλά πάντα πίστευε πως υπάρχει το λίγο παραπέρα. Και καθώς έκανε εκείνο το βήμα το παραπάνω, το διαβολεμένο τράνταγμα των πειθαρχημένων σιδερένιων κρίκων τη γύριζε πιστά στη θέση της. Στην αρχή τής «έφαγε» τις τρίχες. Έπειτα της έκανε πληγές. Μα εκείνη δε σταμάτησε ποτέ της να τραβά με μανία την αλυσίδα. Ίσως, την εμπόδιζε η συνήθεια να σταματήσει. Ώσπου έφτιαξε ένα ανεπούλωτο σημάδι στο σβέρκο της… να της θυμίζει παντοτινά πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία.

likakiΟ κυρ Μένιος ήταν κυνηγός. Χτισμένο από ξύλα είχε φτιάξει το καλυβάκι του και αποφάσισε να περάσει τη ζωή του στο βουνό. Είχε σκοτώσει σχεδόν όλα τα ζώα. Δεν του ‘λειπε τίποτα από τη συλλογή του και μια περίεργη μονοτονία άρχισε να τον καταβάλλει. Ώσπου, ένα χειμωνιάτικο πρωινό, 12 χρόνια πριν, καθώς περπατούσε βαριεστημένα, σ’ ένα μονοπάτι του βουνού συνάντησε τη λύκαινα μωρό και μόνη, κουλουριασμένη σ’ ένα χωμάτινο λαγούμι.

Ο κυρ Μένιος γνώριζε καλά αυτά τα ζώα. Δεν εκπαιδεύονται, δεν υποτάσσονται, δε διαφεντεύονται. Του το εξιστόρησαν όσοι μεγάλοι κυνηγοί θαύμαζε. Μα ποτέ του δεν πείστηκε γι’ αυτό. Ήταν βέβαιος πως αν ασχολείτο ο ίδιος θα κατάφερνε να εκπαιδεύσει το ελεύθερο κείνο ζώο. Γονάτισε, την πήρε στην αγκαλιά του και την έχωσε στη μεγάλη αριστερή τσέπη που είχε το μαύρο πανωφόρι του. Την πήρε σπίτι του από ένα καπρίτσιο.
wolf-meatΟ κυρ Μένιος ήξερε πως το ατίθασο ζώο θα δήλωνε υποταγή μόνο αν έπαιρνε ένα κομμάτι κρέας από το χέρι του δίχως να του το δαγκώσει. Προσπάθησε πολλές φορές αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γεμίσει τα χέρια του πληγές. Δε μπορούσε να αποδεχθεί ότι το ζώο που ζει επειδή ο ίδιος αποφάσισε να ζήσει δεν έδειξε διόλου τον απαραίτητο σεβασμό για τον ευεργέτη του! Οπότε, δώδεκα χρόνια μετά, αποφάσισε ν’ ανταλλάξει την ελευθερία της με μία τελευταία του προσπάθεια. Αφού έλυσε τη λύκαινα, έσκυψε μπροστά της και της είπε: -σου χαρίζω τη ζωή σου! Απλά, φάε το τελευταίο κομμάτι κρέας από το χέρι μου…δίχως να γευτείς το αίμα μου, άτιμο πλάσμα.
Ο κυρ Μένιος έβγαλε τα πέτσινα γάντια του. Έσκυψε μπροστά στο άγριο ζώο κρατώντας ένα κομμάτι ωμό ελαφίσιο κρέας. Η λύκαινα κοντοστάθηκε άφοβα μπροστά του. Τα μάτια της έσταζαν οίκτο για κείνον. Γνώριζε ότι εξαιτίας του δεν έτρεξε ποτέ σε πράσινα λιβάδια, δεν Wolfείδε το φεγγάρι ολόγιομο καθώς την εμπόδιζαν πάντα μια σειρά σιδερένιες βέργες, δεν άκουσε τον αντίλαλο της φωνής της στην άγρια ράχη ενός βουνού, δεν ένιωσε μάνα, δεν έβρεξε το ρύγχος της στα κρύα νερά του ποταμού αν και απείχε μόλις εκατό μέτρα από το κλουβί της.
Μα, παρόλα αυτά, ο οίκτος δεν έλεγε να φύγει από το βλέμμα της.
Πλησίασε με θάρρος το χέρι του. Ο ιδρώτας του κυρ Μένιου μύριζε έντονα στα ρουθούνια της και η αγωνία του να πετύχει έπαλε ακανόνιστα το απλωμένο του χέρι. Άκουσε ένα δυνατό γέλιο καθώς έβαλε στο στόμα της το κρέας, γλείφοντάς του στοργικά το χέρι.
potami-Τώρα μπορείς να φύγεις, της είπε με σταθερή φωνή.
Εκείνη στράφηκε προς το κλουβί. Βρέθηκε δίπλα του με δυο δρασκελιές.
Έσκυψε το κεφάλι της και άφησε το κρέας που είχε στο στόμα της δίπλα στην αλυσίδα. Δε γύρισε να κοιτάξει τον κυρ Μένιο. Δεν αισθάνθηκε νικήτρια…απλά, ελεύθερη.
Έτρεξε στην όχθη του ποταμού και βούτηξε το ρύγχος της στα κρύα νερά για λίγα λεπτά της ώρας. Τα δάκρυά της δεν ανέβασαν ούτε τόσο δα τη στάθμη του νερού.
Ξάφνου, κοίταξε ψηλά, διάλεξε βουνό…χάθηκε…

Το κλείσιμο των blogs και ο ρόλος της παντοκρατόρισσας Google

AddThis Social Bookmark Button
parastatidisΤου Στ. Παραστατίδη -
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η παντοκρατόρισσα του διαδικτύου Google έχει δώσει τη δυνατότητα και το χώρο (hosting) σε όλους τους διαδικτυακούς χρήστες να δημιουργούν δωρεάν το προσωπικό τους blog και να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους.
Το ζητούμενο είναι πώς όποιος αποφασίσει να καταχωρηθεί στο blogspot (δηλ. Google), οφείλει να γνωρίζει πως οι κανόνες του παιχνιδιού θέτονται από τον οικοδεσπότη και όχι από τον φιλοξενούμενο! Αυτό σημαίνει, πως ανά πάσα στιγμή, η εταιρία μπορεί να ανεβοκατεβάζει sites, είτε γιατί δεν τηρούν το πλαίσιο που η ίδια έχει θέσει είτε αλλάζοντας η ίδια το θεσμικό πλαίσιο, καθότι “έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι”.

Πάντως, η Google, οφείλει να γνωρίζει σε κάθε χρήστη στον οποίο παρέχει τις υπηρεσίες της και του οποίου το site έχει η ίδια κλείσει, τους ακριβείς λόγους που το έχει κάνει και τα στοιχεία του καταγγέλλοντα, εάν και εφόσον αυτός υπάρχει. Ειδάλλως, οι παρεμβάσεις της κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν φασιστικές από τον κάθε blogger, κάτι που θα αποτελέσει τεράστια δυσφήμιση για την ίδια την εταιρία και παράλληλα, θα δημιουργήσει αποστροφή στον κάθε διαδικτυακό χρήστη!

Στον αντίποδα των όσων λέμε, η Google υπερασπίζεται ότι η ίδια βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού καθώς οφείλει να προστατέψει την αξιοπιστία της από κάποιους bloggers, οι οποίοι κάτω από τον μανδύα της ανωνυμίας και της δικής της προστασίας, συκοφαντούν πρόσωπα, κόμματα, επιχειρήσεις, καταστάσεις.
Εν προκειμένω, o ενδεδειγμένος τρόπος να μη γίνουν οι bloggers όμηροι της οποιαδήποτε εταιρίας αλλά αληθινοί εκφραστές των απόψεών τους είναι η ενοικίαση ατομικού χώρου φιλοξενίας (το ετήσιο κόστος είναι πραγματικά ελάχιστο), κάτι που τους δίνει το δικαίωμα να εκφράζονται κατά πώς θέλουν, συντασσόμενοι έτσι, με το ιδεολογικό προφίλ του blogging.

Εν κατακλείδι, κάθε blogger, ανώνυμος ή επώνυμος, έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Ή θα συμβιβαστεί με τους “flexible” κανόνες της κάθε εταιρίας που θα τον φιλοξενεί ή θα πάρει το καπελάκι του και θα διαπραγματευτεί ένα χώρο φιλοξενίας με κάποια πολυεθνική ή μη εταιρία, με σαφή προϋπόθεση ότι δε θα ελέγχεται για το περιεχόμενο του λόγου που χρησιμοποιεί.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Καταρχάς …


Η μάνα μου, πολλές φορές, με χαρακτήρισε πεισματάρη κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων. Δεν ξέρω πόσες από αυτές είχε δίκιο…μάλλον τις περισσότερες. Επίσης, δε γνωρίζω σε τι βαθμό διορθώθηκα. Εκτιμώ πως η βελτίωση στο χρόνο ήταν ασήμαντη καθώς η μάνα μου δεν κατάφερε να σπάσει τον κωδικό του DNA μου, ούτως ώστε να μειώσει την ξεροκεφαλιά μου, που θεωρούσε αγκάθι στην αρμονική ενσωμάτωσή μου στο «εξιδανικευμένο» κοινωνικό σύνολο.

Το να κάνω δύσκολη τη ζωή στη μάνα μου ήταν ό,τι πιο εύκολο πέτυχα στα παιδικά μου χρόνια. Άλλωστε, τότε, δεν είχα τη δυνατότητα να επιχειρηματολογήσω και να της πω πως το πείσμα θα μπορούσε να είναι μία απρεπής αλλά δίκαια στάση σε μία παράδοξη αλλά πλειοψηφούσα δυναμική κατάσταση που εγκαθίδρυε λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα, μα αποδεκτά ως δεδομένα. Η επιτυχία μου οφείλετο αποκλειστικά στην ανάρμοστη διαγωγή μου, που πάντα υποστηρίζετο από το νεαρό της ηλικίας μου.

Βέβαια τα χρόνια πέρασαν. Και οι φθηνές δικαιολογίες τελείωσαν…

Οπότε, ανήγαγα το ζήτημα ως υπαρξιακό. Έπρεπε να δώσω λόγο στην ύπαρξή μου, κάνοντας δύσκολη τη ζωή κάποιων κοινωνικών δεδομένων, των οποίων την υπόσταση ολότελα αμφισβητούσα. Και αν δεν το καταφέρω αυτό…τουλάχιστον θα κάνω δύσκολη τη ζωή των φίλων μου!
Έπρεπε όχημα να βρω. Χτύπησα στη μηχανή αναζήτησης: παλιό, σαράβαλο, με τέσσερις ρόδες, καύσιμο στο ρεζερβουάρ, χρώμα από σκόνη φεγγαριού και GPS στο πέτο.
Και μου ‘βγαλε το επίκαιρο.
Πήγα λοιπόν το αγόρασα.
Δεν άξιζε ούτε ένα κουάρτο!

Ας ζήσω όπως θέλω εγώ και ας είναι τούτο όνειρο…σκέφτηκα. Στο δρόμο κάνανε ωτοστόπ, κάποιοι μου φίλοι που εκτιμώ…τους είπα: «έχω και όνειρο….πάμε μια βόλτα»;
Εκείνοι μου απαντήσανε: αυτό δεν είναι όνειρο, μον’ είναι εφιάλτης.
Και γω τους είπα ξάστερα: και ο εφιάλτης όνειρο είναι…
Τους άρεσε και ανέβηκαν…τις βόλτες ξεκινήσαμε…κι όλο το ίδιο κάνουμε…τις γειτονιές γυρίζουμε, κόρνες βαρούμε και ξυπνούν, ξένοι και γείτονες ρωτούν: Είναι ώρα κοινής ησυχίας; …και μεις τους λέμε: Ναι, είναι, μα η ησυχία άλλαξε…οι κόρνες την τρομάξανε…μονάχα μένει η ώρα…μπορεί να αλλάξει και αυτή αρκεί όλοι να το θέλετε…
-Μα εσύ τον εαυτό σου δεν άλλαξες, θ’ αλλάξεις την ώρα; Μου είπανε ειρωνικά!
Ίσως να ‘ χουνε δίκιο…μα πέρασε η ώρα που θα ‘κανα το χατίρι της μάνας μου…

Λέξεις Στ.Π

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Η κυβέρνηση «λαδώνει» τα blogs;

«Το επίκαιρο τελεί αχρημάτιστο σε χώρο & χρόνο»

Ενοχλημένη σαφώς η κυβέρνηση από την άναρχη πολυφωνία των blogs, καθότι έπαψε να ελέγχει, να κατευθύνει και να παραμορφώνει τη δημοκρατία, κατά πώς ορισμένη την επιθυμεί, αποφάσισε να προβεί σε νομικά μέτρα, με τα οποία υπέθεσε ότι θα τιθασεύσει τους απείθαρχους επικριτές της.
Παρουσιάστηκε ως ο σκληρός τιμωρός της ανωνυμίας, μετατρέποντας, με τον περίφημο νόμο Δένδια, τη δύναμη του λόγου σε προσωπολατρεία, άνευ λόγου. Πόσο φαντάζει τραγικό να μη μετρά πλέον τι λες αλλά ποιος είσαι.

Εντούτοις, το μέτρο αυτό δεν αποδείχθηκε αρκετό να κατευνάσει την ελεύθερη έκφραση. Χρειαζόταν κάτι πιο δραστικό και ενδεδειγμένο, κάτι που να φιμώσει επαρκώς τους απρόσωπους εχθρούς της προπαγάνδας.
Και αν το μαντήλι που ‘χεις στα χέρια σου δε φτάνει να φιμώσει το ζυμαρένιο στόμα τους, γέμισ’ το στόμα τους λεφτά, να πάψουν να μιλάνε.

Σερφάροντας ανυποψίαστα στη μπλογκόσφαιρα, ευθύς, παρατήρησα να φιγουράρουν στο λαιμό κάποιων blogs ως γαλαζόπετρα κοσμήματα οι κρατικές διαφημίσεις του Ο.Π.Α.Π. και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.
Πάντα, μία δελεαστική πρόταση πρέπει να συνοδεύεται και από το ανάλογο κόσμημα.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως η απάντηση των συγκεκριμένων blogs στην οποιαδήποτε υποτιθέμενη ερώτηση των κρατικών εργοδοτών τους ήταν ολότελα καταφατική και πασιφανώς υποτακτική.

Φυσικά, η επιλογή πιθανώς έγινε αφού μπήκαν στην κληρωτίδα και τα 43.637 blogs που είναι καταγεγραμμένα σήμερα στο sync.gr.
Τω όντι, όλοι θα μείνουμε με την απορία πώς βρέθηκε μια τόσο μεγάλη κληρωτίδα και χώρεσε όλα τα blogs!

Το «επίκαιρο», όπως και πολλά άλλα blogs, παρά το γεγονός ότι σήμερα εντάσσεται στα 10 πιο δημοφιλή blogs της Ελλάδος όπερ θα αποτελούσε επικερδή επένδυση για τον κάθε Ο.Π.Α.Π., καθότι μοναδικό κριτήριο επιλογής, βάσει κοινής λογικής, θα ήτο η δημοφιλία ενός blog, πιθανώς να εξαιρέθηκε, «άθελα οποίου», από την κλήρωση. Ίσως, την ευθύνη φέρει ο αννοϊκός δημόσιος υπάλληλος που «αφαιρέθηκε» να τοποθετήσει όλα τα μπαλάκια-blogs στην κληρωτίδα του χρήματος.

Εμείς απλά ενημερώνουμε προς πάσα κατεύθυνση στην οιανδήποτε μελλοντική οικονομική προσέγγιση με «φιμωτικούς» όρους πως δεν μας ενδιαφέρει κανενός είδους κόσμημα, όποιο χρώμα αυτό και αν έχει, καθότι τελούμε αχρημάτιστοι σε χώρο και χρόνο!

Η καταγγελία μας έχει ως σκοπό απλά και μόνο να εφιστήσει την προσοχή στον κάθε διαδικτυακό επισκέπτη για την επερχόμενη κατευθυνόμενη ενημέρωση, που, ως «Εφιάλτης» καταλαμβάνει το νόμιμο χώρο της στο ελληνικό διαδικτυακό στερέωμα.

Τα blogs τα οποία φέρουν κρατική διαφήμιση είναι τα εξής:

http://www.antinews.gr/
http://orfni.blogspot.com/
www.parapolitika.gr

Επίσης, το χορό των Μ.Μ.Ε. σέρνουν τα εξής:
http://www.citypress.gr/
http://www.tragasnet.gr/
http://www.iapopsi.gr/

Αυτό που με δυστυχεί περισσότερο, είναι πως το διαβλητό μοίρασμα της κρατικής πίτας χορηγιών στο διαδίκτυο γίνεται κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση αυτού των ήδη υπαρχόντων Μ.Μ.Ε.

Y.γ.: Έχοντας σε ιδιαίτερη εκτίμηση και παρακολουθώντας σε καθημερινή βάση δύο εκ των παραπάνω αναφερθέντων blogs, τα οποία θεωρώ, προσωπικά, αξιόπιστα και αξιόλογα, αυτών του faxtorx (antinews) και του i-reporter (orfni), θα ήθελα ν’ ακούσω την άποψή τους επί του θέματος.

Υγ2: Πηγή ενημέρωσης των blogs που φέρουν κρατική διαφήμιση, στάθηκε το blog proxeirotetradio.blogspot.com του καλού φίλου Παναγιώτη Παπαχατζή.

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

«Στην υγειά των χαφιέδων»


Οι αντιδημοκρατικές πολιτικές περίοδοι του μυστικισμού, της ίντριγκας, των καθεστωτικών αντιλήψεων και των συναλλαγών έχουν αντικατασταθεί από την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της χώρας μας(;). Πάραυτα, οι σύγχρονοι ολιγάριθμοι υπερασπιστές του σκοταδισμού αναμασούν μεθόδους & πρακτικές εκείνων των καιρών, όχι προς διδαχή αλλά προς συμμόρφωσή μας!
Ουδείς δύναται ν’ αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα χουντοβασιλικά καθεστώτα του μακρινού παρελθόντος, πέραν του άκρατου συντηρητισμού τους, διείσδυσαν, εν μέρει, σε προοδευτικές νεωτερικές αντιλήψεις, με την ίδρυση <<δημιουργικών>> κοινωνικών ομάδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας εξ αυτών των κοινωνικών ομάδων αποτέλεσε η <<ασπόνδυλη συνομοταξία των χαφιέδων>>!
Κατόπιν τούτου, οι “ιδρυτές των χαφιέδων” παρέδωσαν τη σκυτάλη της εξουσίας στο φυσικό ιδιοκτήτη της, τον ίδιο το λαό, αλλά πάνω στο κοντό κυλινδρικό ξύλο άφησαν άσβηστα τα αποτυπώματά τους…τους χαφιέδες!
H εξέλιξη της ιστορίας δεν παραχάραξε τον ορισμό του Χαφιέ. Τουτέστιν, είναι αυτός που απαρνείται τα συμφέροντα της κοινωνικής ή εργασιακής ομάδας στην οποία ανήκει, εξυπηρετώντας τρίτους, ζημιογόνους για την ομάδα <<του>> παράγοντες, για ίδιον όφελος.
Ομολογώ δε ότι εκπλήσσομαι για την προσαρμοστικότητα της ασπόνδυλης συνομοταξίας, καθότι οι χαφιέδες του παρελθόντος δεν απαρνούντο εξ ολοκλήρου την ψυχική τους αγνότητα, αισθανόμενοι ντροπή & τηρώντας τη μυστικότητα των πράξεων τους, σε αντίθεση με τους σύγχρονους χαφιέδες, που εξάγνισαν κάθε ηθικό φραγμό, εντυπωσιάζοντάς μας αρνητικά για την εξέλιξη του είδους!

Μπορείς εύκολα να τους διακρίνεις στο πλήθος. Ανερυθρίαστοι και με το σημάδι του σπαθιού του αφέντη στον ώμο, βαπτίστηκαν να υπηρετούν μια ζωή την ιδεολογία του χαφιεδισμού.
Όσο κι αν με απογοητεύει η ανελευθερία τους, δεν τους απομακρύνω από κοντά μου. Δε μ’ ενοχλούν ως κωμικοί, δε με γελούν οι κόλακες!
Μερικούς τους νοιάζομαι. Δυσκολεύονται να μπουν στο πετσί του ρόλου. Αναπολόγητοι, στέκουν άχαρα εμπρός μου. Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά τους
.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Φθαρμένοι δοσολήπτες!

Ο σημερινός τρόπος λειτουργίας των πολιτικών γραφείων των βουλευτών έχει αποκτήσει ρουσφετολογικό χαρακτήρα, προσδίδει σαφές προβάδισμα στους ιδιοτελείς προσωπικούς στόχους του βουλευτή και αποτελεί τροχοπέδη για την παραγωγή πολιτικής με πολιτικοκοινωνικά συλλογικά κριτήρια.
Τα πολιτικά γραφεία έχουν μετατραπεί σε μικρομάγαζα που παζαρεύουν και διαπραγματεύονται την ψήφο του πολίτη, φακελώνουν την προσωπικότητά του, εξαγοράζουν τη συνείδησή του.
Θεμέλιοι λίθοι της διαφθοράς είναι οι καθημερινές μας ανάγκες, τις οποίες αδυνατεί να καλύψει το δυσκίνητο και “δύσβατο” γραφειοκρατικό διοικητικό καθεστώς που επικρατεί στη χώρα μας. Κατ΄αυτόν τον τρόπο, τα βουλευτικά γραφεία εκμεταλλεύονται ακόμη και το φλέγον ζήτημα της εργασίας, καθώς χρεώνονται τα αυτονόητα και δανείζονται τα κεκτημένα, τοποθετώντας έτσι, πάνω απ’ την ανασφαλή κεφαλή μας μια μόνιμη ομπρέλα, ακόμη κι αν δε βρέχει

Ο σημερινός τρόπος λειτουργίας των πολιτικών γραφείων αποτελεί την βασικότερη παράμετρο αποϊδεολογικοποίησης της πολιτικής. Η εξάρτησή τους απ’ το ρουσφέτι αυτοτροφοδοτεί τούτο το φαύλο κύκλο, καθώς τα ανθρώπινα καθημερινά ζητούμενα έχουν αποκτήσει αμιγώς διαπραγματευτικό χαρακτήρα. Συνάμα, η κρίση πάλλει ακόμη περισσότερο το τρεμάμενο χέρι του Έλληνα, καθώς προσπαθεί να περάσει την κλωστή της καθημερινότητάς του από την – τεχνηέντως- συρρικνωμένη κεφαλή της κρατικής βελόνης!

Πολλές φορές θυμώνουμε, αναίτια, με πολλούς νέους όταν ωμά εκστομίζουν φράσεις τύπου «θα ψηφίσω όποιον με τακτοποιήσει». Αυτοαποπροσανατολισμένοι, αποδίδουμε λανθασμένα ευθύνες, αποστρεφόμαστε τη ρίζα του προβλήματος αυτού καθαυτού, μη συμβάλλοντας, έτσι, στην ουσιαστική εκρίζωσή του.
Το υπάρχον σύστημα έχει περιέλθει σε μία κατάσταση σήψης με μη αναστρέψιμα χαρακτηριστικά. Η παγκόσμια πολιτική περίοδος είναι ρευστή καθώς καταρρέει το ακραιφνές καπιταλιστικό ιδεολόγημα. Οι σοσιαλδημοκρατίες απανταχού της γης οφείλουν να απεγκλωβιστούν από το ιδεολογικό τους έλλειμμα και να πάψουν να αποτελούν ένα κοινωνικό φρένο στον αδηφάγο και άκρατο φιλελευθερισμό.
Η παγκόσμια κοινότητα απαιτεί από τη σύγχρονη κεντροαριστερά να βγει με ρηξικέλευθες και καινοτόμες προτάσεις, επενδύοντας ουσιωδώς στη συλλογικότητα!

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Ο «κουκουλοδέτης» της δημοκρατίας


Η σύγχρονη δημοκρατία διέπεται από ένα σύνολο κανόνων, των οποίων η νομική και ηθική υπόσταση υπαγορεύει την περιφρούρησή της από κάθε ημιδογματικό καθεστώς.
Η κατά προσέγγιση τήρηση των κανόνων, με μια προαπαιτούμενη ελαστικότητα, συνιστά εχέγγυο για τη δημοκρατία ενώ η απόλυτη εφαρμογή τους αποτελεί ενεργό εκρηκτικό μηχανισμό φωλιασμένο στα θεμέλιά της.
Ο μείζων ρόλος της πολιτικής σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς συνεχούς λεπτής ισορροπίας χρήζει ιδιαίτερης κοινωνικής ανάλυσης, διότι η κάθε πολιτική επιλογή συνοδεύεται πάντα από παρεμβατικές κοινωνικές προεκτάσεις. Η επικινδυνότητα μιας πολιτικής θέσης να αναζωπυρώσει όλες τις εκδοχές ενός κοινωνικού προβλήματος και να αποδυναμώσει κάθε «πυροσβεστική», κατευναστική παρέμβαση, υποβόσκει σε περιόδους κρατικής ευημερίας και γίνεται ιδιαίτερα εμφανής σε περιόδους κοινωνικής αστάθειας.
Δυστυχώς, η παρερμηνεία μιας πολιτικής άποψης είναι πρόσφορη, εύπλαστη και εξαρτώμενη απόλυτα από το συγκυριακό κοινωνικό status, θετικοποιώντας, πολλές φορές, με σύνθετο τρόπο ένα απλουστευμένο αρνητικό γεγονός και το αντίστροφο. Με αυτό τον τρόπο παραθέτει, αφαιρετικά, στη συνείδησή μας τις λεγόμενες λύσεις εξαναγκασμού ως μονόδρομο κι εμείς, προσαρμοστικότατοι πλέον, προσπερνάμε αίφνης το στερητικό σύνδρομο της έλλειψης επιλογής.

Το «ιδιώνυμο της κουκούλας» αποτελεί απόβλητο των… κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση λανθασμένων πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης , με το ίδιο να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής ανεπάρκειας προς διαχείριση των οιωνδήποτε ανάρμοστων κοινωνικών φαινομένων.
Η ισχνή εφαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας από τους θεματοφύλακές της δεν ενισχύεται με τον εμπλουτισμό της από «αυτόδικες», «ετεροδημοκρατικές» προσθήκες, που απλά επιτυγχάνουν να σκιαγραφήσουν το κρατικό χάος, χωρίς να «συλλαμβάνουν» το ίδιο το πρόβλημα.
Οφείλω δε να τονίσω ότι, το κάθε κοινωνικό πρόβλημα λαμβάνει τερατογενείς διαστάσεις, όταν περιβάλλεται από κυβερνητική αναξιοπιστία και υποσυνείδητα αντιδρά, με αντανακλαστικό δυναμισμό, κατά των πολιτικά αδύναμων κυβερνώντων.

Συμπερασματικά, τα λάθη δε διορθώνονται με λάθη και τα κοινωνικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται κατασταλτικά. Πόσο δε μάλλον όταν οι καταστολείς είναι συνάμα και οι δημιουργοί τους.
Με την εφαρμογή κάθε «ιδιωνύμου» η κυβέρνηση ενδύεται το χιτώνιο του αυτόχειρα και ατυχώς βαυκαλίζεται από τις αναιδείς και άστοχες επιλογές της.
Μόνο που ετούτη τη φορά τα αντίποινα θα πάψουν να είναι δημοσκοπικά, αλλά ούτε και θα αντισταθμιστούν από τις υλακές των κυβερνώντων βουλευτών στα παραθυρόφυλλα μιας tv περισσών μισθοφόρων δημοσιογραφίσκων!
Εδώ ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του αξέχαστου Καζαντζάκη: Καλό είναι τ’ αρνί, μα σαν το ζώσουν οι λύκοι, καλύτερο είναι το λιοντάρι!

www.epikairo.gr

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Blues brothers!


www.epikairo.gr

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Γήινος “σώγαμπρος - αντίγραφο”

Πολλές φορές, για να υποστηρίξεις σθεναρά μια καινοτόμα σου ιδέα δομημένη από άϋλα μελλοντικά συστατικά, ανατρέχεις και επικαλείσαι κάποιο «όμορο» της παρελθόν διότι κυοφορεί πολλά δεδομένα, που ναι μεν διαφοροποιείς μερικώς κατά την επεξεργασία τους αλλά υπερισχύουν του αγνώστου μέλλοντος. Ένα μέλλον που θεμελιώνεται μονάχα από υποθέσεις έργου, τις οποίες υπερασπίζεσαι χωρίς να δύνασαι να περιφρουρήσεις την απορρέουσα αμφισβητησιμότητά τους.

Ενδεχομένως, πρόκειται για μια παγίδα την οποία αδυνατείς να αποφύγεις ακόμη και εσύ ο εμπνευστής της, καθότι αναγκάζεσαι να συζητάς και να σκέπτεσαι το μέλλον με παρελθοντικούς όρους, προσθέτοντας στην οποιαδήποτε νέα και απόλυτα καινοτόμα σύλληψη, παλιά στοιχεία, μασκαρεμένα με τις αλυτρωτικές σολομώντειες ενδυμασίες της εμπειρίας, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν τροχοπέδη στη σκέψη και τη δημιουργία.
Θα χρησιμοποιήσω κάποια παραδείγματα για να καταστήσω σαφέστερο το όλο μου σκεπτικό…
Ας υποθέσουμε ότι κάνετε μια πρόταση, η οποία δεν υποστηρίζεται από το παρελθόν της διότι δεν έχει καν παρελθόν. Σας καταγράφω τις πλέον κοινότυπες απορίες διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων που θα σας ρυτιδιάσουν την τυλιγμένη με κάτασπρες κουβερτούλες νεογέννητη ιδέα σας:

Ο ΑΠΙΣΤΟΣ: Μα πώς θα πετύχει αφού δεν έχει καν δοκιμαστεί;

Ο ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ: Γιατί να ρισκάρεις και να μην επενδύσεις σε κάτι πιο σίγουρο;

Ο ΕΙΡΩΝΑΣ: Μα αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς! Εσύ θα είσαι ο πρώτος;

Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ: Δε βαριέσαι…πάμε να πιούμε ένα ποτό!

Ο ΑΦΕΛΗΣ: Θα μπορούσε να πετύχει αν συνοδευόταν και από την απαραίτητη χρηματοδότηση!

Ο ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ: Δεν έχω λεφτά για πέταμα!

Ο ΖΗΛΙΑΡΗΣ: Το είχα σκεφτεί και γω στο παρελθόν αλλά δεν απέδωσε καρπούς!

Η ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΟΥ: Θα προτιμούσα να σκεφτόσουν περισσότερο εμένα!

Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ
: Κάθησε στ’ αυγά σου και κοίταξε τι θα κάνεις με τη ζωή σου!

Αν και το πεσιμιστικό σατιρικό παράδειγμα που σας προανέφερα αποτελεί τον κανόνα της αντίδρασης μιας καινοτόμας ιδέας, δεν αποκλείει τις “δοκιμασμένες” εξαιρέσεις:

Ο ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΣ
: Δεν ξέρω αν θα πετύχει αλλά σε πιστεύω!

Είναι ο μόνος, ο οποίος σου δίνει κουράγιο να απαγκιστρωθείς από οιονδήποτε παρελθοντικό στραβισμό…αυτός που του έχεις αποδείξει ότι αξίζεις πρώτα εσύ και μετά οι ιδέες σου…με μια ειδοποιό διαφορά: δεν κρίνει την ιδέα σου ή τη σκέψη σου αλλά εσένα τον ίδιο! Πρόκειται απλά για μια ατομική τονωτική ένεση ηθικού και όχι για την υπεράσπιση και υποστήριξη των πιστεύω σου!
Το χειρότερο κακό είναι ότι η υποστήριξή του έχει σαφείς παρελθοντικούς όρους, αφού σκέπτεται συγκριτικά, αντλώντας το πόρισμα από το δικό σου παρελθόν σε μια ανάλογη περίπτωση με θετική έκβαση και με βάση αυτό σε παροτρύνει!

Το συμπέρασμα είναι ότι για να αποδείξεις την υλοποίηση και επιτυχία της όποιας ιδέας σου θα πρέπει πρώτα να υποστηρίξεις τον εαυτό σου!
Δε μετράει τι λες αλλά ποιος είσαι!
Δεν κερδίζουν τα λόγια αλλά η προσωπικότητα!
Δεν επενδύουν σε ό,τι πιστεύεις αλλά στην πίστη σου σε αυτό που πιστεύεις!

Σε αυτό το εικονικό οικοδόμημα δημιουργικής σκέψης, το κάθε τούβλο που θα προσθέτεις, φτιάχνει το δικό σου σπίτι σκέψης. Επένδυσε σε αυτό και συμβουλέψου τον εαυτό σου. Απομάκρυνε από το μέλλον τους ατέρμονους ξερόλες που επιζητούν να σε φιλοξενήσουν και να σε μετατρέψουν σε άλλον ένα γήινο σώγαμπρο- αντίγραφο!

Μπορείς με τις ίδιες ακριβώς λέξεις να περιγράψεις το “αόριστο” και το «μοναδικό».
Όμως, το να είσαι “ένας άνθρωπος” είναι τελείως διαφορετικό από το να είσαι «ένας άνθρωπος»!

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Διαδικτυακό πάρτυ πάνω σε “καμένο χαρτί”

Η αντίστροφη μέτρηση για τα έντυπα μέσα ενημέρωσης έχει αρχίσει εδώ και μια δεκαετία. Είναι αδύνατο να συζητάμε για το μέλλον του χαρτιού, όταν αυτό, πλέον, δεν υφίσταται.
Κρατάμε και σεβόμαστε, λοιπόν, το ένδοξο παρελθόν του χαρτιού.
Συγχρόνως, ως αυτόπτες μάρτυρες παρακολουθούμε τους «πάλαι πότε» ισχυρούς έντυπους επιχειρησιακούς κολοσσούς και πρώην ρυθμιστές των κατά τόπων πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων να ακροβατούν, άγουρα και μετά βίας, στα χείλη του κρατήρα ενός απύθμενου παρελθόντος.
Παράλληλα, ζούμε ένα παρόν όπου κάποιες «δοξασμένες» έντυπες επιχειρήσεις καταρρέουν οικονομικά ως χάρτινοι πύργοι, ενώ οι εναπομείνασες «αλληλοκανιβαλίζονται», αξιοποιώντας κατά τον πλέον ύπουλο και αναξιοκρατικό τρόπο το αιμοβόρο ένστικτο της επιβίωσης.
Ούτε τα πιο άγρια σαρκοβόρα ζώα δε θα καβγάδιζαν έτσι πάνω από ψόφιο χαλασμένο κρέας.
Αναπόφευκτα, γινόμαστε μάρτυρες όλων των παραπάνω εξελίξεων, όταν όλοι γνωρίζουμε το τέλος. Τότε όπου πάντοτε, η αθλιότητα και η περηφάνια διαχωρίζονται διακριτά, κρατώντας τη μεγαλύτερη δυνατή - μεταξύ τους - απόσταση.
Ελάχιστες είναι, δυστυχώς, οι εξαιρέσεις των έντυπων μέσων ενημέρωσης που στέκουν περήφανα δίχως μέλλον και δεν ασπάζονται το νόμο της ζούγκλας.

Στην αντίπερα όχθη της ενημέρωσης, το διαδίκτυο γιγαντώνεται με τρομακτική απλότητα και τρισδιάστατη «σφουγγάρινη» μνήμη, εξαπλώνεται ραγδαία προς πάσα κατεύθυνση, καταβροχθίζοντας αχόρταγα γνώση…την πιο νόστιμη τροφή της ισχύος!
Ένας ανεξέλεγκτος επαναστάτης δίχως πρόσωπο, που ισοπεδώνει κάθε αγκιτάτσια και ξεμπροστιάζει ακόρεστα κάθε προπαγάνδα, τόσο εύκολα, που γίνεται όραμα, το οποίο, μερικώς, σε παίρνει και από φόβο.
Με σύμμαχο του το χρόνο, το διαδίκτυο καταστρέφει κάθε είδους πιθανό διάλειμμα από την ενημέρωση, ικανοποιώντας έτσι και τον πλέον ανυπόμονο «ειδησεοφάγο».

για του λόγου το αληθές, σας παραθέτω κάποια ελάχιστα στατιστικά στοιχεία:
Γεωμετρική πτώση των πωλήσεων των εφημερίδων κατά το 1/3 την τελευταία δεκαετία.
Γεωμετρική άνοδος χρήσης του διαδικτύου αφού το 93% των παιδιών 10 - 15 ετών χρησιμοποιεί και ενημερώνεται από ηλεκτρονικό υπολογιστή, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στο γενικό πληθυσμό ηλικίας 16 - 74 ανέρχεται πλέον σε 46%!

Χτυπάμε λοιπόν το καμπανάκι της ενημέρωσης!
Για άλλους ηχεί πένθιμα.
Σε άλλους δίνει ρυθμό στο χορό.
Ένα διαδικτυακό πάρτυ πάνω σε καμένο χαρτί!

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Πόσο πάει το νοίκι;


www.epikairo.gr

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Η 1τη συνέντευξη Καραμανλή μετά τον ανασχηματισμό. Ποιοι παρέμειναν και γιατί;


-Κ. Καραμανλή, κρατήσατε στο Υπουργείο Εσωτερικών τον κ. Παυλόπουλο - τον άνθρωπο που ανέβαλε τον Καποδίστρια 2, αφού πρώτα ανακοίνωσε, δια τυμπανοκρουσιών, την εφαρμογή του.
-Να σας απαντήσω. Τον Προκόπη τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Είναι ο άνθρωπος που πίστεψε πέραν από οποιονδήποτε άλλο στον Καποδίστρια 2 και στις ευεργετικές του ωφέλειες για την περιφέρεια.

-Μα κύριε πρωθυπουργέ, δεν χάραξε καν τις περιφέρειες!
-Δεν είχε λεφτά να αγοράσει “χάρακα”!

-Όσο αναφορά τον κ. Αβραμόπουλο; Κατά γενική ομολογία, το Ε.Σ.Υ. βρίσκεται στη χειρότερη του κατάσταση από το ’83, ενώ, ακόμη και οι στοιχειώδεις παροχές υγείας προς τους Έλληνες πολίτες φαντάζουν είδος πολυτέλειας.
-Η επιμονή μου να κρατήσω τον Δημήτρη στο υπουργείο υγείας βασίζεται στην απεριόριστη εμπιστοσύνη που έχω στην ικανότητα του να διαχειρίζεται κρίσεις. Μετρ της διπλωματίας, ο Αβραμόπουλος μπορεί να προσδώσει την ανάλογη σταθερότητα στον τομέα της υγείας που κυριολεκτικά «ασθενεί». Αναγνωρίζω ότι η πορεία του Ε.Σ.Υ. στα χρόνια της διακυβέρνησης μας είναι φθίνουσα. Εκτιμώ όμως ότι, με τον Δημήτρη υπουργό, η πορεία του Ε.Σ.Υ. θα παραμείνει «σταθερά» φθίνουσα. Και αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει είναι η σταθερότητα. Εξ’ ου και η στήριξη μου στο πρόσωπο του.

-Δε θα ήταν προτιμότερο να επιλέγατε έναν ιατρό-πολιτικό, ούτως ώστε να γνωρίζει εκ των έσω τα προβλήματα στο χώρο της υγείας;
-Αστειότητες. Και ο Αβραμόπουλος “τουρίστας” είναι. Είδατε εσείς να άφησε έργο όταν πέρασε από το υπουργείο τουρισμού; Περαστικός ήταν!

-Κ. Πρωθυπουργέ, τον κ. Σουφλιά δείχνετε να τον εμπιστεύεστε και ,πολλές φορές, ακόμη & να τον συμβουλεύεστε. Θα τον χαρακτηρίζατε ως αμετακίνητο κυβερνητικό στέλεχος;
-Ο Γιώργος είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, ο πλέον πετυχημένος υπουργός της κυβέρνησης μου. Είναι ο άνθρωπος που έχει παράξει έργο ενώ παράλληλα έχει το ειδικό πολιτικό βάρος να βγάλει το κόμμα της Ν.Δ. από οποιαδήποτε εσωστρεφή κρίση. Οφείλω, δε, να σας εκμυστηρευτώ ότι τον συμβουλεύομαι σε καθημερινή βάση.

-Πάντως, οι συμβουλές του τον τελευταίο καιρό, με βάση και τις δημοσκοπήσεις, δε δείχνουν να έπιασαν τόπο.
-Αυτό είναι το μόνο κακό του Γιώργου. Δεν “ακούει” τις δημοσκοπήσεις.

-Όλοι περιμέναμε να μετακινήσετε τον κ. Μεϊμαράκη στο κόμμα, με σκοπό τη συσπείρωση της λαϊκής δεξιάς, αφού ο ανασχηματισμός έχει καθαρά κεντρώα χαρακτηριστικά, με βάση τα πρόσωπα συμμετοχής στο κυβερνητικό σχήμα.
-Ο Βαγγέλης ως υπουργός Άμυνας είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Μπορεί και υπεραμύνεται των θέσεων της πατρίδας καλύτερα από τον καθένα μας …και μεταξύ μας…μην το γράψεις αυτό…και των θέσεων της Ν.Δ.. Ο τύπος πουλάει άμμο σε βεδουίνους και πάγο σε εσκιμώους…χαχα…(ξάφνου σοβαρεύει)…
Επόμενη ερώτηση παρακαλώ!

-Πάντως οι κακές γλώσσες λένε ότι τον έχετε στο συγκεκριμένο υπουργείο γιατί κάνει τα στρατιωτικά ρουσφέτια του κόμματος.
-Ο Λούλης μου συνέστησε να μη μπερδεύω τα γαλάζια παιδιά με “χακί” χρώμα, διότι θα επωμισθώ το πολιτικό κόστος της αλλαγής χρώματος. Ο Βαγγέλης μέχρι και μουστάκι θα ξυρίσει, αλλά γαλάζιο παιδί σκοπιά στα σύνορα δεν πρόκειται να κάνει…

-Η κ. Μπακογιάννη παρέμεινε στο υπουργείο εξωτερικών. Αληθεύει ότι ήταν προϊόν συμφωνίας με τον - προ ημερών επισκεφθέντα το γραφείο σας - κ.Μητσοτάκη;
-Καθόλου. Η Ελλάς διανύει μία μεταβατική περίοδο όσο αναφορά την επισύναψη συμμαχιών με τις υπερδυνάμεις. Σε αυτήν την κατάσταση παγκόσμιας ρευστότητας, οφείλουμε να κρατήσουμε τις ανάλογες ισορροπίες με ανατολή και δύση. Εξ’ ου και το ζευγάρι Καραμανλής-Μπακογιάννη. Άλλωστε, η πολιτική στρατηγική που ακολουθούμε δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του γερμανοτραφή Σημίτη με τον - έχοντα άριστες σχέσεις με τους Αμερικανούς – Παπανδρέου, που οδήγησε σε μία πετυχημένη ευρωπαϊκή προεδρία και συνάμα μία άριστη ευρωατλαντική συμμαχία.
Αντιγράφω απλά μία πετυχημένη συνταγή.

-Εν τούτοις, κυκλοφορεί ευρέως στους παραπολιτικούς κύκλους ότι η οικογένεια Μητσοτάκη θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να χάσετε τις προσεχείς εκλογές. Πως συμβιβάζεστε με το γεγονός ότι ο πολιτικός σας συνεργάτης, σας σκάβει κρυφά το λάκκο;
-Ι ΄ll take my chances (εις την βλαχοαγγλική)! Αν καταφέρω και διατελέσω «10» χρόνια πρωθυπουργός, η Μπακογιάννη θα ξεχαστεί, σύμφωνα με το “αξέχαστο Μητσοτακικό θεώρημα” για το μακεδονικό ζήτημα που… δεν το θυμάται πλέον κανείς!!!

-Κλείνοντας, για να μην κουράζουμε και τους επίκαιρους αναγνώστες μας, τι θα λέγατε για το δίδυμο Παπαληγούρα-Πετραλιά;
-Εκτιμώ ότι είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό ζευγάρι.

-Τι εννοείτε; Τι μπορεί να πετύχουν από κοινού μία υπουργός απασχόλησης και ένας υπουργός δικαιοσύνης;
-Μα φυσικά, να μη βρει ο “εργαζόμενος” το “δίκιο” του ποτέ!

-Σας ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε.
-Μη στεναχωριέστε! Έχω άπλετο…

.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Σκουπίδια σε λάθος θέση!

Tα νοσοκομεία έχουν γεμίσει με μαύρες σακούλες από ακρωτηριασμένα μέλη παιδιών.

Οι ιατροί, άυπνοι επί τρία 24ωρα, χειρουργούν στο πάτωμα, τις πιο πολλές ώρες της ημέρας δίχως φως.
Η Γάζα είναι ένα μέρος όπου, πλέον, δεν κοιμάται κανείς.
Και ενώ προσπαθώ, μάταια, να διώξω από το στήθος μου αυτό το βάρος που μου κάνει ακανόνιστη την αναπνοή, έρχεται η Τσεχία, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως θεσμικός «μου» εκπρόσωπος και προσπαθεί να εξοστρακίσει τις τύψεις μου:
-οι Ισραηλινοί εισβολείς βρίσκονται σε άμυνα!

Και εγώ; Κοιτάζω άναυδος το χαζοκούτι της tv. Το μήλο του Αδάμ σκλήρυνε σαν πέτρα και τρεμοπαίζει στο λαιμό μου.
Με όρισαν συνένοχο! Με διόρισαν φονιά! Και μάλιστα, με την ψήφο μου, τη συγκατάθεση μου!
Με έπιασε πανικός. Ψάχνω ιδρωμένος να βρω τη διαφορά του Ισραηλινού στρατιώτη από μένα, του ευρωπαίου «στρατιώτη»! Και δε βρίσκω καμία, γαμώτο! Καμία. Είμαστε δύο απλοί εκτελεστές!

-Θα ανασκευάσει η Τσεχία, μου λέει ασυγκίνητος ο «ρεαλιστής» γείτονας μου.
-Όπως και το Ισραήλ…σε λίγες μέρες. Ε, και; Δεν βλέπεις ότι συντελείται παιδοκτονία;
Σταματάω το διάλογο. Τον δικαιολογώ. Είναι πολύ μακριά η Γάζα και η όραση του δε φτάνει ως εκεί.
Ξαναρίχνω ένα κοντόφθαλμο βλέμμα στην tv.
Προσπαθώ να δω την άλλη άκρη του νομίσματος! Μάταια! Στερούμαι ψυχραιμίας.
Ίσως το παιδομάνι της Γάζας είναι ένα ενοχλητικό σκουπίδι στο μάτι του Ισραήλ.
Και εμείς; Τα υπόλοιπα σκουπίδια; Είμαστε τόσο τυχεροί…
…που δε μας φύτεψε κάποιος άνεμος σε ισραηλινό μάτι…
…τόσο τυχεροί που ζούμε…
Και αυτοί; …τόσο άτυχοι…που πεθαίνουν…

Σκουπίδια σε λάθος θέση!

Κοιτάζω τα χέρια μου, γεμάτα αίμα.
Στ’ αυτιά μου τσιρίζει μια μάνα κρατώντας ένα ματωμένο φυλαχτό, ό,τι απέμεινε από το παιδί της.
Ο πατέρας ζώνεται με μίσος, κύτταρο-κύτταρο. Οι φλέβες του; Κορδόνια, δένουν τα χέρια του απ’ το φόβο…Και η φωνή του; …στυγερού φονιά.
- Μη μου φέρνετε την ειρήνη. Είναι η πρώτη που θα σκοτώσω.
Ανοίγω τις παλάμες μου. Λυτρωτικός ο ήχος που ακούγεται καθώς πέφτει το όπλο μου στο κοκκινόχωμα.
Να που η δειλία έγινε τιμή και εγώ λιποτάκτης δίχως τύψεις!

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Είμαστε όλοι δίπλα σας…με όποιον τρόπο μπορούμε!