Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Γιατί …παιδί ήμουν και γω!

Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει με θέμα την παιδεία, συνεχίζεται αμείωτος και καταλαμβάνει, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ολοένα και περισσότερα τετραγωνικά μέτρα του κοινωνικού μας ιστού.
Μάχες σώμα με σώμα στα πανεπιστήμια, αλληλοδιαδοχικές κατηγορίες στα έδρανα της βουλής, λογομαχίες στους λοιπούς χώρους εκπαίδευσης, «απολίτιστοι» διάλογοι στα καφενεία της χώρας.
Και το δίλημμα που προβάλλει είναι «τεχνηέντως» σαφές: δημόσια ή ιδιωτική παιδεία;
Διαλέξτε στρατόπεδο και ξεκινάμε. Να βρούμε ο ένας το άδικο του άλλου! Το άδικο που τείνει να εξαφανίσει η κομματική μας συνείδηση και η εμπειρική μας αδιαλλαξία!
Και διερωτώμαι! Αυτό είναι το πρόβλημα μας;

Δεν μας ανησυχεί το γεγονός ότι οκτώ στα δέκα παιδιά περνάμε σε σχολές που δεν είναι της πραγματικής μας επιλογής;
Δεν μας προβληματίζει ότι τελειώνουμε μία σχολή που δεν μας άρεσε ούτε καν ως αντικείμενο και βγαίνουμε στην αγορά εργασίας να ασχοληθούμε με το επάγγελμα που απλά θα μας φέρει τα «πλεονασματικά απαραίτητα» προς το ζην;
Δεν μας εκθέτει ως κράτος ο άθλιος τρόπος πρόσβασης στα πανεπιστήμια που μας κουρελιάζει ψυχικά, ατομικά και οικογενειακά και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο παρουσιάζεται ως ο δικαστής που θα χτυπήσει το σφυρί στο έδρανο και θα αξιολογήσει, με μιας, όλες μας τις δυνατότητες και ικανότητες; Και αν δεν περάσουμε στη σχολή που «οι άλλοι» θέλουν να περάσουμε, θα μας πουν…δεν πειράζει αλλά «αυτούς» θα τους έχει πειράξει τόσο μα τόσο πολύ…γιατί τελικά δεν αξίζαμε…!
Δεν μας ενοχλεί το παρηκμασμένο πρότυπο φοιτητή που έχει αντικαταστήσει την πανεπιστημιακή μας μόρφωση με την καλοζωΐα και διασκέδαση, αντιδρώντας και ξεσπώντας έτσι, έστω υποσυνείδητα, σ’ αυτά που τραβήξαμε μέχρι να γίνουμε φοιτητές;

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στην παιδεία. Και όχι αόριστες και απροσδιόριστες, αλλά συγκεκριμένες.
Είναι απαραίτητη η ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Δε θα είμαστε δα και πρωτεργάτες. Έχουμε τη δυνητική ευχέρεια να περπατήσουμε σε πεπατημένες πετυχημένες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις άλλων κρατών και την ευελιξία να μειώσουμε τις όποιες παρασπονδίες, μαθαίνοντας από τα λάθη τους.
Η επιλογή επαγγέλματος δεν πρέπει να είναι ζαριά και όπου κάτσει, αλλά συνειδητή επιλογή του καθενός.
Σαφώς και πρέπει να είναι απόρροια ενός ορθολογικού επαγγελματικού προσανατολισμού που θα μας «επεξεργάζεται» και θα μας ενημερώνει από τα παιδικά μας χρόνια. Με κριτήρια , την προσωπικότητα μας, το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μας, τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα μας, τις ικανότητες και τις δεξιότητες που κατέχουμε, ώστε μέσα από αυτά να οδηγηθούμε στο επαγγελματικό "γνώθι σαυτόν" και, εν τέλει, στη σωστή λήψη επαγγελματικής επιλογής.
Και για να μη μακρηγορώ, θα πρέπει να ενημερώσω τους γονείς μου ότι η επιλογή επαγγέλματος δεν θα πρέπει να έχει ως βασικό κριτήριο τη δική τους ανασφάλεια για να διαφυλάξει την επαγγελματική μου «ασφάλεια», ούτε και τη μελλοντική τους «ησυχία» για να πνίξει τις επαγγελματικές μου ανησυχίες, αλλά τα δικά μου ενδιαφέροντα και ας μην τους ενδιαφέρουν…σίγουρα τους ενδιαφέρει, όμως, η «επαγγελματική μου ευτυχία»!