Πολιτική είναι η τέχνη του …ΠΑ.ΣΟ.Κ.

“Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”.
-Κατά πόσο είναι εφικτό να πεισθούν οι «Βενιζελικοί» πολιτευτές ότι ο μέχρι πρότινος ανεπαρκής Παπανδρέου έγινε ξαφνικά μεγάλος ηγέτης?
-Κατά πόσο είναι εφικτό να πεισθούν οι «Παπανδρεϊκοί» πολιτευτές να μην «υπονομεύουν» τον Παπανδρέου όταν, κατά πως φαίνεται, αξιοποιεί πρωτίστως τους-κατά τον ίδιο- υπονομευτές του?
-Κατά πόσο είναι εφικτό να πεισθούν οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι το κόμμα τους ανακάμπτει όταν δεν έχουν αντιληφθεί κάποιον προφανή λόγο γι’ αυτό?

Είπαμε, πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Τώρα, κατά πόσο η επίπλαστη ενότητα που επικρατεί μπορεί να γίνει και πραγματική …στο μέλλον…αυτό είναι άλλο καπέλο.
Για να δούμε, θα βγάλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το λαγό από το καπέλο ή θα του μείνουν …τ’ αυτιά στο χέρι;

Τα πόδια μου ξυπόλυτα

Τα πόδια μου ξυπόλυτα τα στοιβάζω στην άμμο
και τα μάτια μου κόμπο τυλίγω
Της θαλάσσης το αλάτι στα δάχτυλα τρίβω
να δοσομετρήσω το ασύλληπτο…


Το κεράσι μού πέφτει απ’ το στόμα στο βότσαλο,
χρωματίζει το σκούρο μου βλέμμα
Αναρχία, θαλασσόβραχοι σκόρπιοι,
προσπαθώ να συνδέσω το αταίριαστο

Μανιακά βρεγμένα φύκια
σφηνώνουν στου χεριού μου τη βέρα
Ετερόχρονες μέδουσες
βυζαίνουν το αλμυρό υγρό μου δέρμα

Μυρμήγκια οι σκέψεις κουβαλιούνται ξοπίσω,
κύμα κούφιο τις πνίγει
Λογισμοί τραγουδούν της σειρήνας τραγούδι,
μια φλογέρα στ’ αυτιά μου τσιρίζει

Υδρόβιοι κοχλίες στου λαιμού μου τα βράγχια
μού σαλιώνουν το χρόνο
Βιαστικοί αχινοί ξεφουσκώνουν τα νύχια μου
να μη μπουν μες το κρέας

Αυλικοί της θαλάσσης, μουσκεμένοι υπηρέτες,
πέφτουν στα πόδια μου γυμνοί
Αναγούλα με πιάνει, τ’ άντερα μου, χέλια,
απ’ το στόμα μου βγαίνουν, κολυμπούν

Τα πόδια μου ξυπόλυτα, πληγωμένα, ισχνά,
ακατέργαστα σε αγκάθινες σκέψεις του απέραντου
Με τη σκέψη πιστή μες στους φόβους μου
δαμασμένα δαχτυλόποδα μού αγριεύουν τη μέρα