Τα πόδια μου ξυπόλυτα

Τα πόδια μου ξυπόλυτα τα στοιβάζω στην άμμο
και τα μάτια μου κόμπο τυλίγω
Της θαλάσσης το αλάτι στα δάχτυλα τρίβω
να δοσομετρήσω το ασύλληπτο…


Το κεράσι μού πέφτει απ’ το στόμα στο βότσαλο,
χρωματίζει το σκούρο μου βλέμμα
Αναρχία, θαλασσόβραχοι σκόρπιοι,
προσπαθώ να συνδέσω το αταίριαστο

Μανιακά βρεγμένα φύκια
σφηνώνουν στου χεριού μου τη βέρα
Ετερόχρονες μέδουσες
βυζαίνουν το αλμυρό υγρό μου δέρμα

Μυρμήγκια οι σκέψεις κουβαλιούνται ξοπίσω,
κύμα κούφιο τις πνίγει
Λογισμοί τραγουδούν της σειρήνας τραγούδι,
μια φλογέρα στ’ αυτιά μου τσιρίζει

Υδρόβιοι κοχλίες στου λαιμού μου τα βράγχια
μού σαλιώνουν το χρόνο
Βιαστικοί αχινοί ξεφουσκώνουν τα νύχια μου
να μη μπουν μες το κρέας

Αυλικοί της θαλάσσης, μουσκεμένοι υπηρέτες,
πέφτουν στα πόδια μου γυμνοί
Αναγούλα με πιάνει, τ’ άντερα μου, χέλια,
απ’ το στόμα μου βγαίνουν, κολυμπούν

Τα πόδια μου ξυπόλυτα, πληγωμένα, ισχνά,
ακατέργαστα σε αγκάθινες σκέψεις του απέραντου
Με τη σκέψη πιστή μες στους φόβους μου
δαμασμένα δαχτυλόποδα μού αγριεύουν τη μέρα