Λάθος στάση

-Μπαμπά, μπαμπά, είδα τον Παπανδρέου σήμερα στο δρόμο.
-Πού, αγόρι μου;
-Στη στάση λεωφορείων, μπαμπά. Τι λες να περίμενε;
-Το Συνέδριο, αγόρι μου.
-Και γιατί ήταν εκνευρισμένος, ρε μπαμπά;
-Γιατί άργησε, παιδί μου.
-Και δεν έπρεπε να έρθει στην ώρα του, ρε μπαμπά;
-Ναι αγόρι μου, αρκεί να περίμενε και στη σωστή στάση.
-Και πώς θα ήξερε το δρόμο για το Συνέδριο; Είχε πουθενά ταμπέλες;
-Ένας πρόεδρος κόμματος δεν βλέπει, ούτε βάζει ταμπέλες. Δες τον Κουβέλη…ούτε νέος είναι ούτε ωραίος αλλά πολιτικά αξιόπιστος!
-Ρε μπαμπά, μήπως θέλεις να με προκαταβάλεις;
-Όχι εγώ, αγόρι μου, το ΠΑΣΟΚ.
-Ααα, τώρα κατάλαβα, μπαμπά, τι υπονοείς. Ο Παπανδρέου έχασε το δρόμο του.
-Το πρόβλημα, παιδί μου, είναι ποιος θα του το πει.
-Μα το νούμερο 2 του κόμματος, φυσικά, ο Βενιζέλος.
-Ο Βενιζέλος, αγόρι μου, θα πάει να περιμένει μαζί του στη στάση!!!

Οικονομική απομόνωση

Είμαστε τόσοι πολλοί και όμως νιώθουμε τόσο μόνοι.

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης που διανύουμε φαίνεται ότι προσπερνά διακριτικά τις αρχικές ιδεολογικές της βάσεις και άρχισε να αποκλίνει σθεναρά από τα οράματά της. Προσηλωμένη στην επίτευξη οικονομικών στόχων, αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο κοινωνικά, αφού, δυστυχώς, δείχνει να στηρίζεται πλέον στα θεμέλια τής ατομικότητας.
Μας προτείνει ατομισμό προάγοντας ως ανθρώπινο πρότυπο αυτό του Υλιστή, εμπορεύεται ιδέες στο βωμό ενός απάνθρωπου ρεαλισμού, διαπραγματεύεται ήθη στηριζόμενη στους κανόνες του αδυσώπητου ανταγωνιστικού ατομικισμού και έχει την τάση της εξατομίκευσης του «κοινού» καλού.
Υπάρχει λόγος… που γράφω και αυτός είναι να σας καταθέσω τις θέσεις μου, τις απόψεις μου, τις προτάσεις μου. Σήμερα καταθέτω τους φόβους και τις ανησυχίες μου και, για να καταστώ πιο σαφής και αντιληπτός σε αυτά που θέλω να πω, σας οδηγώ σε ανατροπή του κειμένου με το παρακάτω φανταστικό παράδειγμα.

Ο θείος μου λέει τακτικά ότι, εάν συγκεντρωθώ σωστά και με πίστη, μπορώ να δω πίσω από τον τοίχο. Πηγαίνω, λοιπόν μπροστά στο λευκό μου τοίχο, κάθομαι οκλαδόν και κοιτάζω επίμονα. Προσπαθώ κάτι να δω. Τι όμως; Τίποτα. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι όλα όσα προανέφερα και με προβληματίζουν για την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω γραμμένη με μαύρο σπρέι στον τοίχο μια φράση: εξατομίκευση συλλογικών στόχων (επιτρέψτε μου να τολμήσω την εισαγωγή νέων όρων).
Δε μου λέει κάτι. Πρώτη φορά το βλέπω, πρώτη φορά το ακούω.
-Μα πώς μπορεί κάποιος να εξατομικεύσει κάτι συλλογικό;, αναρωτιέμαι.
Ξανακλείνω τα μάτια και τα ανοίγω. Αρχίζω να διακρίνω κάτι. Ναι, είναι τέσσερις άνθρωποι σε τέσσερα διαφορετικά τραπέζια με κάποια έγγραφα στο χέρι, μελετούν και ταυτόχρονα συζητούν. Ακούω διάφορες λέξεις: παιδιά, υγεία, σύνταξη, δόσεις, όροι, προϋποθέσεις. Προσπαθώ να συνδυάσω τις λέξεις. Δε βγαίνει νόημα. Σηκώνομαι. Περνάω τον τοίχο και πηγαίνω πάνω από τον καθένα τους. Διαβάζω. Πρόκειται για ιδιωτικές ασφάλειες τεσσάρων διαφορετικών εταιριών. Αρχίζουν να μαλώνουν με πάθος για το ποια είναι η καλύτερη εταιρία.
-Εμείς κάποτε μαλώναμε για τις ομάδες, σκέφτηκα και γύρισα πίσω σκυθρωπός. Και όμως! Εδώ υπάρχει ένας συλλογικός στόχος. Είναι η ασφάλεια στην υγεία, στην οικογένεια, στα γηρατειά, στη ζωή. Η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί έναν αδιαμφισβήτητο συλλογικό στόχο, κάτι που αποτελεί και επίτευγμα του καιρού μας, πόσο μάλλον στο μέλλον, είπα και ανοιγόκλεισα για άλλη μια φορά τα μάτια μου.
Ξάφνου οι τέσσερις έγιναν τρεις και τους ακούω πλέον καθαρά να συζητούν μεταξύ τους:
-Μάθατε; Η εταιρία ιδιωτικής ασφάλειας του Τέταρτου (τουλάχιστον ας θυμούνταν το όνομα του) πτώχευσε.
-Εμένα μου έστειλε μια επιστολή να τον βοηθήσουμε, να βγούμε στο δρόμο όλοι μαζί, να διεκδικήσουμε γι’ αυτόν…χαχα!
-Έκανε λάθος επιλογή και την πλήρωσε. Ας πρόσεχε!! Είπε ο τρίτος και ξεκίνησαν έναν τρικούβερτο καβγά για το ποιος επένδυσε στην καλύτερη τράπεζα!!!
Ξάφνου χάθηκαν ... και εγώ απέμεινα να κοιτάζω σε ένα λευκό τοίχο ψάχνοντας απεγνωσμένα τους Υπερασπιστές των «διαφυλασσόμενων» συλλογικών στόχων!!!



Θα μπορούσα να γεμίσω πολλές σελίδες με παραδείγματα, όπως και εσείς άλλωστε, για το πώς εξατομικεύονται συλλογικοί στόχοι και περιθωριοποιούνται οι ομαδικές αντιδράσεις από τη νεοκαταληφθείσα ατομική σκέψη.

«Ήρθαμε από μακριά και στοχεύουμε να φτάσουμε μακριά», λέει μια γνωστή ρήση.
Εγώ ας θυμίσω λίγο το πώς ήρθαμε.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε μόνος μα μεγάλωσε πάντα μέσα σε αγέλες, ομάδες, συναθροισμένος ως φύση με τον προκάτοχο και το διάδοχο του, τοποθέτησε πάντα λιθαράκια στο κτίσμα της εξέλιξης του είδους.
Επιβίωσε μέσα από συμμαχίες,
πολλαπλασιάστηκε μέσα από συνευρέσεις,
εξελίχθηκε μέσα από συνεργασίες,
δημιούργησε μέσα από συλλογικές προσπάθειες,
πέθανε δίνοντας τη σκυτάλη της γνώσης στον επόμενο,
κάνοντας έτσι τη ζωή του συμμετοχή σε δρόμο ομαδικό και το άτομο του συνεργό στη διαιώνιση του είδους.


Ναι στην παγκοσμιοποίηση που αποβλέπει στην ειρηνική συνύπαρξη και ευημερία των ΛΑΩΝ.

Αριστεροί έρωτες

Το ρομαντικό ειδύλλιο που όλοι οι αριστεροί περιμένανε άρχισε να ξετυλίγεται σιγά σιγά σαν κουβάρι στα πόδια τους. Η Αλέκα δεν μπόρεσε να κρύψει άλλο τον άσβηστο πόθο που είχε στα στήθια της για τον Αλέξη. Ο πολιτικός της λόγος έτρεμε από συγκίνηση, καθώς την πρόδιδε αφήνοντας το δικομματισμό ανεξέλεγκτο. Ο αριστερός ψάλτης της Δεξιάς άρχισε να ψέλνει άθελα του γλυκά τραγουδάκια για τον δεξιό ψάλτη της Αριστεράς. Κάθε βράδυ, λοιπόν, πήγαινε κάτω από το μπαλκόνι και του τραγουδούσε ερωτικά το «χελιδόνι» και τη «φάμπρικα» του Μαρκόπουλου. Εκείνος θυμόταν τα παλιά χρόνια που ήταν δίπλα της, ώσπου έφυγε από την αυλή της, για να μην προδοθεί από τα αισθήματα του γι’ αυτή και τη φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση.
Η Αλέκα όλα αυτά τα χρόνια δεν τον ξεπέρασε. Αυτό το γλυκό αίσθημα που είχε μέσα της ολοένα και φούντωνε. Αποφάσισε να λύσει τη σιωπή της και να μιλήσει για τον «γλυκό» της. Το ερωτικό μήνυμα στάλθηκε πασπαλισμένο με άχνη και γεμισμένο με ερωτικά αμύγδαλα. Τον είπε κουραμπιέ και έφυγε το βάρος από μέσα της που τόσο καιρό έκρυβε μαζί με τα αισθήματα της. Ο Αλέξης λύγισε στο ερωτικό κάλεσμα. Ήξερε ότι αυτή ήταν η πιο γλυκιά λέξη που θα μπορούσε να πει η «σιδηρά κυρία» για το πρόσωπο του.
Σκέφτηκε να απαντήσει με κάτι πιο δροσερό, να της στείλει ένα συμβολικό φρούτο.
-Ένα μπουκέτο ακτινίδια; Θα την πιάσει διάρροια και δεν είναι για την ηλικία της.
-Ένα τσαμπί μπανάνες; Θα φάει και τις μπανανόφλουδες, για να μην τις πατήσει.
-Ένα μποστάνι καρπούζια; Έξω πράσινο, μέσα κόκκινο…μπα, καλό θα ήταν αλλά πριν το 1989!!
-Ένα κλαδί κορόμηλα; Δε θα τα βλέπει χωρίς γυαλιά.
Τελικά αποφάσισε. Αυτή η Αλέκα είναι…άλλο φρούτο!!
-Θα της στείλω το μανάβη της γειτονιάς με εκτυπωμένη σε φάκελο την τελευταία δημοσκόπηση που είμαστε πιο κοντά από ποτέ!!
Και το ειδύλλιο συνεχίζεται…

Ο Μάκης, ο Θέμος και το θέμα

Ο Μάκης έκανε το Θέμο θέμα και ξεπούλησε το Πρώτο θέμα.
Ο Θέμος έκανε το Μάκη θέμα και «τηλεθέασε» ο Κίτρινος Τύπος.
Το «Πρώτο θέμα» είπε στο Μάκη «ανάθεμα!» και τον έστειλε στη Ζούγκλα.
Ο Μάκης και το πρώτο θέμα θα τα πουν όλα στο Θέμο.
Ο Θέμος αν αφήσει το Μάκη και το «Πρώτο θέμα» θα γράφει στον Ταχυδρόμο.
Ο Μάκης και ο Θέμος πίνουν σαμπάνια στη μπανιέρα χωρίς να υπάρχει θέμα.