Πάλι μούσπασαν τ’ αυγό!

Μεγάλη Παρασκευή.
Άλλη μια φορά πέρασα κάτω από τον Επιτάφιο. «Σύ(ρ)ριζα» από το νεκρό.
Ο Εσταυρωμένος περίμενε καρτερικά να προσευχηθώ και να αποκαταστήσω τις ιδέες του. Είναι ζήτημα ηθικής τάξεως… Παράδοσης-παραλαβής… Και σαν τελειώσω το σταυρό και επιβραβεύσω με ένα φιλί την κασέλα με τις πολιτικές μου ελπίδες έχοντας κάνει το καθήκον μου απέναντι στους συντρόφους μου, το Θεό και σε όποιους άλλους έπρεπε, τότε γαληνεύω!
Βγαίνω από την εκκλησία, ξεκούραστος από κακές σκέψεις, για οινοποσία στο μπαράκι της γειτονιάς.
Μόλις με «φτιάξει» το κρασί, διαπραγματεύομαι την ένταση της μουσικής με τον άθεο ιδιοκτήτη που κρατάει τους «τύπους», μην τυχόν και χάσει θρησκόληπτους θαμώνες που ψάχνουν εναγωνίως για σύγχρονους πολιτικούς Ιούδες.
Πάντα κάποιος φταίει, μας διδάσκει η Ιστορία. Πάντα κάποιος πρέπει να πληρώνει… Το τίμημα τού ότι είμαστε άνθρωποι.

Έρχεται και το Σάββατο.
Κακώς είναι Μεγάλο. Μια απλή μέρα προετοιμασίας.
Πώς να δικαιολογήσω μια ολόκληρη μέρα μόνο για προσμονή! Αλλά είναι και η επιλογή. Ίσως χρειάζεται προσοχή στη διαλογή.
Ποιος θα είναι ο τυχερός; Ποιον θα αναστήσουμε πάλι; Πάντως, θα προτιμούσα να μην είναι νεκρός. Και ας είναι άδειος ο Επιτάφιος…
Στις δώδεκα ακούγονται τα όπλα να γιορτάζουν σε ρυθμούς καμπάνας, να σημαίνουν το τέλος της δοκιμασίας. Σαράντα μέρες δοκίμαζα γεύσεις. Μεγάλη εφεύρεση η σόγια!
Ποιος είναι άραγε ο σύγχρονος Έντισον;
Εγώ πάντως, και δοκίμασα και δοκιμάστηκα. Δύο σε ένα. Σαν σαμπουάν κατιτίς…Να διώξω την κομματική πιτυρίδα. Μπας και αρχίσουν να σκέφτονται. Ποιοι; Οι άλλοι, όχι εγώ… Μην κουραστώ!

Κυριακή μεσημέρι.
Και να ’μαι πάλι γύρω από τα έθιμα. Τα στηρίζω με βουλιμία.
Το αρνί γυροφέρνει το κάρβουνο, έτοιμο να θυσιαστεί, να μπει στη φωτιά…Τετράποδος Μουτζαχεντίν…Να μεταφέρει την πείνα μου από γενιά σε γενιά.
Με ίχνη λησμονιάς κοιτώ τους συγγενείς μου. Λες και δε θα ’χει του χρόνου…
Δίνουν μια στρογγυλάδα στο γιορτινό τραπέζι. Κρατάνε μόνο τα καλά. Με λούζουν αφυδατωμένες ευχές, καθώς μου σπάζουν το αυγό. Και ήταν μικρό και μυτερό. Δοκιμασμένο στα δόντια μου. Έβγαζε αυτόν τον μεταλλικό ήχο της νίκης.
Το καθαρίζω και … άσπρο πάτο! Να πάνε κάτω τα φαρμάκια !
Φεύγω με βαρύ στομάχι, όχι από αυτά που άκουσα, αλλά από αυτά που έφαγα.
Κάθε χρόνο τα ίδιο λάθος. Το παρακάνω με το φαΐ.
Πότε επιτέλους θα βάλω μυαλό;
Πότε θα βάλω μέτρο στη ζωή μου;
Πολιτικά πάντα. Να μην ξεχνιόμαστε!!!