Η δημοκρατία των «φωναχτά» σκεπτόμενων πολιτών

Καταρχάς, να αποσαφηνίσουμε την πραγματική έννοια του μπλόγκερ. Αυτήν που τις τελευταίες ημέρες πασπαλίζουν μεθοδικά με λάσπη κάποιοι ανόητοι και αμετανόητοι κριτές των πάντων.
- Ορισμός; Ο μπλόγκερ -με απλά λόγια- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο εκδότης του εαυτού του.
Χρησιμοποιεί, δηλαδή, έναν ηλεκτρονικό χώρο, όπου μπορεί ο ίδιος ή ο οποιοσδήποτε να καταθέσει την άποψή του. Ποιος είναι ο οποιοσδήποτε; Όλοι εμείς.
-Δημοκρατία ή ασυδοσία; Διερωτώνται, κυρίως, οι πολίτες που δεν γνωρίζονται με την τεχνολογία.
Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα.
Σε μία κοινότητα ανθρώπων το να καταθέσεις την άποψή σου και να εισακούγεσαι, απευθυνόμενους σε όλους, είναι τεχνικά αδύνατο. Πρέπει -απλοϊκά το λέω- ή να τους συναντήσεις όλους ή να τους μιλήσεις στο τηλέφωνο ή να πάρεις ένα μικρόφωνο και να φωνάζεις στις πλατείες. Το ρόλο αυτό έχουν τα Μ.Μ.Ε., στα οποία οι θέσεις είναι συγκεκριμένες και προς όφελος του κάθε μέσου. Δηλαδή, οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν στα Μ.Μ.Ε. έχουν τη δυνατότητα να καταθέτουν την προσωπική τους άποψη, η οποία, σε γενικές γραμμές, οφείλει να συμβαδίζει με το μέσο που εκπροσωπούν. Δυστυχώς, κάποιοι εξ αυτών φτάνουν στο σημείο να καταθέτουν «ελεύθερα» την άποψη των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε..
Υπάρχουν, βέβαια, και οι εξαιρέσεις, στη λογική μίας κοινής προσπάθειας ομοϊδεατών που δε λογοκρίνονται ούτε φιλτράρονται, γιατί ουσιαστικά αυτοαναιρούνται.
Από πότε το 1% των πολιτών της κοινότητας (δημοσιογράφοι) θα κρίνουν τα πάντα εκπροσωπώντας εμάς;
Και οι υπόλοιποι πολίτες, θεατές, αναγνώστες, ακροατές;
Από πότε η δυνατότητα να εκφράζει ο καθένας τη γνώμη του και να τη δημοσιοποιεί καταπατά την ελευθερία;
Από πότε ο ελεύθερος λόγος συνιστά παρανομία;
Από πότε η ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και απόψεων σε μια κοινότητα χωρίς γεωγραφικά χαρακτηριστικά μεταφράζεται σε ασυδοσία;

-Και η προ-μπλογκ εποχή; Τότε η φωνή μας ήταν Άγνωστη. Απλοί θεατές, αναγνώστες, ακροατές. Μας έστηναν στη σειρά οι δημοσκοπήσεις, για να σχολιάσουμε, με «μονολεκτικές κραυγές», ένα γεγονός που εκ προοιμίου, πολλές φορές, είχαν αναλύσει κατά το δοκούν. Έτσι, αποφάσιζαν για μας, ήλεγχαν τη σκέψη μας, έδιναν τις κατευθύνσεις (όσο και αν σας φαίνεται τραβηγμένο, είναι η αλήθεια).
Από πότε η φίμωση συμβαδίζει με τη δημοκρατία;

-Τα μειονεκτήματα των μπλογκ; Υπάρχουν, όπως και σε όλα τα μέσα επικοινωνίας ανθρώπων. Σίγουρα οι ύβρεις και οι προσωπικές ανυπόστατες επιθέσεις είναι απαράδεκτες. Αυτό, όμως, δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο φαινόμενο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα ελαστικό νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τον πολίτη. Ποιος, όμως, ευθύνεται γι’ αυτό; Γιατί ο Καψαμπέλης πρέπει να απολογείται σε τηλεοπτικούς, «αμερόληπτους» και ανενημέρωτους δικαστές για τα μπλογκς της Αμερικής, της Γαλλίας, της Κίνας, της Αυστραλίας, της Αιγύπτου, της Ελλάδας; Πού νομίζουν ότι απευθύνονται; Έγινε ο Καψαμπέλης νομοθέτης ή είναι ο ιδιοκτήτης της Google;
Γιατί πρέπει ο Καψαμπέλης να εξηγεί, απολογούμενος για την παγκόσμια τεχνολογία;
Ας παραμείνουν οι σκοταδιστές στο σκοτάδι.

-Από πότε η ελεύθερη άποψη συνιστά εκβιασμό; Κάθε μέρα, δυστυχώς, εκβιάζεται κόσμος. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Κυνηγήστε τους, πιάστε τους! Τους εκβιαστές, όχι τους «φωναχτά» σκεπτόμενους πολίτες.

-Ποιο το όφελος της κοινωνίας από τα μπλογκ; Σπάνε τα δεσμά του ατομικού μας ελέγχου, μειώνεται η προπαγάνδα, αποδυναμώνονται οι «εκπρόσωποι» της σκέψης μας.


Πριν λίγες ημέρες δημιούργησα και εγώ το προσωπικό μου μπλογκ. Μπορώ πλέον να καταθέτω την άποψη μου και να μοιράζομαι τις αγωνίες μου με φίλους από το Παρίσι (γεια σου, Μαρία), τη Ζυρίχη (τι κάνεις, Φώτη;), τη Στοκχόλμη (σε πεθύμησαν οι φίλες σου, Σουζάνα), τη Σόφια (κουράγιο, Απόστολε), τη Λευκωσία (στήριξες Χριστόφια, Τασούλη…).
Φίλοι μου, «εντό στο Ελλάντα» μπορεί να με αποκαλέσουν ακόμη και τρομοκράτη.
Να ξέρετε ότι δεν παραστράτησα. Είμαι ακόμη Παραστ(ρ)ατίδης!