Νοερή συμπαιγνία

Θαρρετής δράκαινας σχήμα παίρνει ότι τολμώ ν’ αγαπώ και
φοβίζει τον ίσκιο μου
Με πληγώνει της σκέψης το αγκάθι, σεργιανάει να
φωλιάσει στο αίμα μου
μα πιο πολύ με τρομάζει το αγκάθι που αποχωρίζεσαι,
αφήνοντας πάνω μου
Ξέρω ότι πρέπει να σβήσω τα διλήμματα με νερό που κυλάει,
έτσι απλά, στο ποτάμι


φανταχτερή μάγισσα, στο σκουπόξυλο δίνει φτερά
να πετάξω τον έρωτα
πούπουλα σκόρπια στο πέρασμα της, φαγουρίζουν
της μύτης το κέλυφος
αλλεργία σε ότι ποθώ, λες κι αλλιώς θα σπανίζουν οι στόχοι,
θα στερεύουν τα όνειρα
στο μάρσιπο στριμώχνω μαγεμένα αστέρια που, αργοσβήνοντας,
πέφτουν στα πόδια μου


ανατολίτες βρακωμένοι γίγαντες φιγουράρουν στην παλαίστρα
του χτίστη μου νου
μες τα μάτια κοιτάζονται ώρες και τα στήθη
χτυπούν απερίσκεπτα
τη ματιά μου γυρεύουν με κραυγές και πομπώδη
σκονισμένα χτυπήματα
οι λαβές τους, πόντους κερνούν στην απλότητα που σήμερα
τόσο μου λείπει.


Θαρρετής δράκαινας σχήμα παίρνει ότι τολμώ ν’ αγαπώ και
φοβίζει τον ίσκιο μου
Με πληγώνει της σκέψης το αγκάθι, σεργιανάει να
φωλιάσει στο αίμα μου
μα πιο πολύ με τρομάζει το αγκάθι που αποχωρίζεσαι,
αφήνοντας πάνω μου
Ξέρω ότι πρέπει να σβήσω τα διλήμματα με νερό που κυλάει,
έτσι απλά, στο ποτάμι