πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...
Τα μάτια σου τα στεγνά καρφώνονταν πάνω μου
Άπλωνες ομοιόμορφα στο δέρμα μου το εξάνθημα της ξηρασίας
Κι όταν το σάλιο μου άρχιζε να κρέμεται στα ξεραμένα χείλη
Με ξεδίψαγε η φωνή σου, ένας πένθιμος καταναγκασμός.
.....................................................................................
πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...
ποτέ μου δεν το χόρταινα, έπινα παραπάνω
έτσι, έπνιγα την αδιαφορία μου για σένα
και κείνο το πιο πολύ, το ξέρναγα με δάκρυα
μη μου μουσκέψει την καρδιά, το στήθος μέσα
...........................................................................
πολλές φορές μου 'δινες να πιω νερό δίχως να διψάω...
κάποτε η συνήθεια, κάποτε η ζήλεια, κάποτε ο φόβος της έλλειψης
έβρισκα λόγο για το κέρασμα, σα ντουρντουβάκι το ‘πινα
μέχρι που ‘ρθε στο τζάμι δυνατή βροχή, χτύπησε,
βγήκα στο δρόμο αυθόρμητα, σε παράτησα, ψεύτική μου ανάγκη
