Άσβεστος ρατσισμός

Η σπίθα γεννήθηκε αδύναμη, μικρή, τυλιγμένη στα ξύλα ενός μοναχικού σπιτιού. Με ροκανίδια ετράφηκε, σηκώθηκε, μεγάλωσε, άρχισε να ζεσταίνεται. Ξεκίνησε να περπατά προς την πόρτα, πολύ αργά, σχεδόν ασθμαίνοντας. Προσπέρασε χωρίς να ανοίξει, αόρατα. Βγήκε έξω στην αυλή προσεκτικά, δυσκίνητα. Απλώθηκε ομοιόμορφα, νωχελικά, γεύτηκε κάθε χόρτο, κάθε λουλούδι, με ή χωρίς ανθό, κάθε κοτσάνι, με ή χωρίς αγκάθια, αδιάκριτα. Κυνήγησε ζωηρά, κάθε μυρμήγκι, κάθε ζουζούνι της αυλής, αδιάκριτα. Έβαψε τις πέτρες, το «συντριβάνινο» αγαλματάκι, το άκομψο τοιχάκι της αυλής, το κέλυφος ενός σαλιγκαριού χρώμα μουντό σταχτί, το αγαπημένο της, για όλα, αδιάκριτα. Έριξε μια ματιά ξοπίσω της. Μόλις ξεκίνησε το δημιούργημα της. Ένα έργο τέχνης που μόνο αυτή μπορεί να φανταστεί, ένα όραμα δίχως τέλος. Μια αρρωστημένη ευφορία έκανε το σώμα της να τρέμει από πόθο, να ριγά. Ένας ακατάπαυστος, ακόρεστος οίστρος τής κέρασε μπόι, την έκανε σεβάσμια, επιβλητική, σχεδόν ερωτική. Ένας ασίγαστος πόθος τη θέριεψε, τη γέμισε αυτοπεποίθηση, της έδωσε μια κολασμένη ορμή. Ξεχύθηκε. Με μανία διέσχισε θορυβωδώς το μονοπάτι αφήνοντας τα ίχνη της παντού, αδιάκριτα. Άρχισε να τρέχει, «ακόπαστα». Ίδρωσε. Μαύρος ιδρώτας δύσοσμος, ορατός, βαρύς. Μια μυρωδιά που σε έδιωχνε και σε έφερνε κοντά της.
Το δάσος ορθώθηκε πελώριο μπροστά της. Την κάλεσε προκλητικά, με φρέσκια αναπνοή, με πάθος στοιχειωμένου εραστή να έρθει κοντά του, να μπει μέσα του, να της δώσει ζωή, να της προσφέρει τη ζωή του.
Και αυτή ανταποκρίθηκε. Πλησίασε. Τον κύκλωσε χορεύοντας ερωτικά. Περπάτησε ανάλαφρα στον αέρα χαϊδεύοντας ηδονικά τις κορφές των ελάτων του. Φίλησε παθιασμένα κάθε του κορμό, αδιάκριτα. Ένωσαν τα κορμιά τους, κυλίστηκαν στο ξέφωτο, έκαναν έρωτα. Εκείνη σπαρταρούσε, κουνιόταν ασυνάρτητα στο σώμα του, του έκλεβε μανία και ’κείνος ξεψυχούσε, αδιάκριτα. Παραδόθηκε στον οργασμό της αφήνοντας την τελευταία του πνοή.

48.147 αλλοδαποί εργάτες σε Ηλεία, Μεσσηνία, Αρκαδία και Λακωνία εξαιρέθηκαν από το κοινωνικό επίδομα πυρόπληκτων, αδιάκριτα…