Ιερόδουλης μονοπάτι

Άλλη μια νύχτα λικνίζεις το σώμα σου σ’ ένα στενό πλακόστρωτο σοκάκι και το φως μιας ξεχασμένης λάμπας σού χρυσαφίζει τα μαλλιά -Εσύ είσαι το μικρό μου φεγγαράκι,
σιγομουρμουρίζεις¼

Στρέφεις το βλέμμα σου σ’ έναν τύπο καχεκτικό, κρυμμένο στο καπέλο του, να σε πλησιάζει με βήμα βαρύ
της ντροπής
μα και γοργό
της ηδονής


Στα πρώτα λόγια του, η ανάσα του, σου φέρνει απέχθεια
Τα ρούχα του είναι βρώμικα και χιλιοφορεμένα
Και τα μάτια σου, μετά μανίας, ψάχνουν ένα λόγο, μονάχα ένα λόγο
να χαμογελάσεις.


-Το όνομά σου, το όνομά σου
Μια φωνή διακόπτει τις σκέψεις σου προς στιγμή

Ω θεέ μου, ξέχασες τ ¢όνομά σου
Αυτό που άλλαξες τόσες φορές να δυναμώσεις τις κραυγές ικανοποίησης κάποιων απ’ τους πελάτες σου


-Το όνομά σου, το όνομά σου
Η ίδια φωνή ξανάρχεται στ’ αυτιά σου σαν απόηχος

Ω Θεέ μου, πόσες φορές ο ήλιος γεννήθηκε μέσα από τα βουνά
και πέθανε τη νύχτα
και το όνομά σου στις σελίδες της ιστορίας ήταν πάντοτε σε μαύρη μελάνη τυλιγμένο
σα δώρο που δεν επιστρέφεται, μη γίνει προσβολή


-Το όνομά σου, το όνομά σου
Επιμένει διαολεμένα ο κύριος με το μπλε κοστούμι
Και έχει μάτια παιδικά,
ρυτίδες αυλακώνουν το αρρενωπό πρόσωπό του,
τα χείλη μεγάλα, γυναικεία, κόκκινα σαν αίμα

και έχει τη γλώσσα της οχιάς
που γλείφει τον ιδρώτα του κορμιού σου
δίνοντάς σου σάρκα και οστά


-Το όνομά σου, το όνομά σου
τ' όνομά μου είναι ελπίδα
-Το επάγγελμά σου
το επάγγελμά μου είναι ζωή