Οι αναντικατάστατοι

Η διαφοροποιημένη ανθρώπινη σκέψη είναι αυτή, η οποία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε οριζόντια ιδεολογικά στρώματα και σε κάθετες ιδεολογικές κατηγορίες. Είναι αυτή που μας κάνει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί, μας δίνει κίνητρα για δημιουργία, μας γεμίζει ευθύνες για συλλογική προσφορά, συντηρεί το αίσθημα ικανοποίησης για ατομικές κατακτήσεις, μας χαρίζει το δικαίωμα στον αυτοσεβασμό.
Η αποτελεσματική εφαρμογή ιδεών στην πράξη επιτυγχάνεται, κατά πρώτον, συνθετικά, μέσα από ιδεολογικές ζυμώσεις, για τη δημιουργία μιας ιδεολογικής πλατφόρμας, ενός ιδεολογικού προσανατολισμού και, κατά δεύτερον, συμπληρωματικά, καθ’ οδόν στην κατεύθυνση, όπου η αναπροσαρμογή είναι απαραίτητη ξορκίζοντας έτσι την αβελτηρία της σκέψης.
Η προσθετικού τύπου ανθρώπινη εμπειρία δρα ως μία συνεχώς εμπλουτισμένη βάση δεδομένων, μια συνεχώς ανανεωμένη αφετηρία που μας δίνει τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε πιο γρήγορα, να εξειδικεύσουμε πιο εύκολα, να πετύχουμε περισσότερα.
Η συλλογικότητα μιας τέτοιας προσπάθειας, μέσα από την ανθρώπινη διαφορετικότητα και σε συνεργασία με το ομαδικό πνεύμα για τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα, μας κάνει όλους πιο χρήσιμους σε συλλογικό επίπεδο αλλά πιο αδύναμους ατομικά απαξιώνοντας έτσι την μοναδικότητα και τοποθετώντας την ανθρώπινη αξία ένα σκαλί ψηλότερα από το ανθρώπινο σώμα.
Η ειλικρινής αγωνία των συμμετεχόντων να παραμείνουν σ’ αυτή τη διαδικασία, έτσι ώστε να διαμορφώσουν την κατάληξη μιας τέτοιας προσπάθειας, όπου ουσιαστικά δεν υπάρχει τέλος αλλά ατέρμονες και αναπροσαρμόσιμες συνεχείς διεκδικήσεις, τους μονιμοποιεί τη σκέψη. Η αναμενόμενη αντικατάστασή τους ψυχολογικά τους αποδυναμώνει. Η εξέλιξη, όμως, της τεχνολογίας- που είναι και ο άτυπος δημιουργός χασμάτων γενεών- την επιβάλλει, διότι, αλλιώς, η όποια παράταση τούς μετατρέπει ,δυστυχώς, από χρήσιμα εργαλεία… σε βαρίδια…
ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ, φίλοι μου, όσο και αν αυτό πληγώνει τον εγωισμό μας.
Πρώτο μας μέλημα είναι η συμμετοχή μας σε ιδεολογικά σχήματα, όπου ο ιδεολογικός προσανατολισμός θα επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη.
Μοιράζουμε ελπίδα δίνοντας σε αυτόν που δεν μπορεί να πάρει.
Μοιράζουμε ζωή, ανέξοδα, δίνοντας σε αυτόν που δεν μπορεί να πάρει.
Μοιράζουμε αγάπη δίνοντας σε αυτόν που δεν μπορεί να πάρει.
Και όταν τελειώσει η μοιρασιά μας και ξέρουμε ότι υπάρχουν γύρω μας, πίσω μας, δίπλα μας, νέα πρόσωπα, νέοι σε ιδέες, νέοι γεμάτοι ελπίδα, ζωή, αγάπη, νέοι αξόδευτοι, νέοι που μπορούν και έχουν να μοιράσουν και να μοιραστούν πολύ περισσότερα, τότε ξεροκαταπίνουμε το πείσμα μας, παραπετάμε τον ναρκισσισμό μας, εξαλείφουμε τον εγωισμό μας και… τους δίνουμε χώρο…
...γιατί ουδείς αναντικατάστατος, φίλοι μου καρεκλοκένταυροι…
Φίλοι μου αναντικατάστατοι….